Over het opstarten van een eigen blog zou ik inmiddels zéker zes blogs kunnen schrijven , want voor een totale digibeet als ik,is dat een hele klus.
Geboren en opgegroeid in de tijd van pen en papier heb ik de digitale invasie altijd met wantrouwen en enige angst bekeken.Voor mij was en is die ‘nieuwe wereld’ nog steeds onbegrijpelijk en daardoor intimiderend, tot grote ergernis van bijv mijn dochter, het digitale wonder van ons gezin.
Zij vindt dat je ,op dit vlak,dingen gewoon moet proberen , dóen dus, terwijl ik juist bang ben fouten te maken en iets onherstelbaars te veroorzaken.Nog steeds gebruik ik veeelvuldig en veel liever papiertjes, agenda’s en een bloknoot , lekker veilig en vertrouwd.Inmiddels begrijp ik echter wel dat ik méé moet, om me niet helemáál een alien te voelen, nog een reden dus om een blog te maken. Neemt niet weg dat ik er intussen een redelijke puinhoop van heb,want ik heb op van alles geklikt, met vreemde resultaten,en ik heb al zeker vier x een nieuw wachtwoord moeten aanvragen om op mijn eigen pagina te komen ….gelukkig komt dochterlief dit weekend thuis , om me ,al zuchtend en met de ogen draaiend , les te geven🤓
Van WordPress kreeg ik een bericht dat ik op mijn blog meer over mezelf moest vertellen, dat was leuk voor de lezertjes, hoewel zij best begrepen dat het heel moeilijk is om mezelf bloot te geven……
Nu vind ik heel veel dingen in het leven moeilijk, maar mezelf blootgeven hoort daar niet bij.
Ik geef hier eerst alleen maar even een beknopte levensbeschrijving , vast en zeker kom ik er later uitgebreider op terug.
Mijn naam is dus niet Maria, want ik werd vijftig jaar geleden geboren ,in een klein Gronings dorp, als Marieke. Ik was het derde en laatste kind, en het zusje van twee iets oudere broers. We waren een gewoon en goed gezin, geloof ik, en dat is geluk.
Na de lagere school ging ik naar het ,toen nog , Havo/Atheneum, daarna haalde ik mijn vestigingsdiploma, ook iets van tóen, en mijn vakdiploma schoonheidsspecialiste, en begon opmijn eenentwintigste een eigen salon aan huis.Tot mijn 49ste ben ik blijven wonen en werken in datzelfde dorp, waar ik intussen mijn latere man leerde kennen en onze zoon en dochter geboren werden.
Oftewel, ‘Maria in een notendop’…
De ‘nuances’ in mijn levensverhaal zal ik later ‘aanbrengen’.
Maria's Mijmeringen 