Het angstige kind in mij

Ondanks dat ik geen idee heb of íemand mij hier kan vinden, en of ik überhaupt online ‘gelanceerd’ ben,schrijf ik rustig verder, want ik vind het heerlijk om te doen.. hoewel het volgende onderwerp niet makkelijk is, om over te schrijven..

Ik heb belachelijk weinig herinneringen aan mijn eerste tien levensjaren, dat vind ik jammer. De dingen die ik nog denk te weten zijn vaag, kleine stukjes van verhalen die ik kwijt ben..de rest is van ‘horen zeggen’.

Het schijnt dat ik druk en ondeugend was, ik wilde nooit slapen, maar vertelde en zong allerlei zelfverzonnen verhaaltjes en liedjes , een vermoeiend kind voor mijn moeder, maar wel leuk voor de oppas, die de hele avond op de trap zat te luisteren,naar wat ik er allemaal uitkraamde..

Er is mij verteld dat ik op een avond,toen mijn ouders bij de buren koffie dronken, wakker werd, op zoek ging naar hen,en volledig in paniek raakte toen ik ze niet kon vinden.Mijn oudste broer heeft uiteindelijk mijn ouders opgehaald, geloof ik .Misschien dat daaruit mijn verlatingsangst voortgekomen is, geen idee, maar ik werd een kind met heimwee en bleef bijna mijn hele verdere leven angstig om mijn ouders kwijt te raken.

Die angst is altijd , helaas ,als een rode draad ,in mijn leven geweest.Ik kan me nog goed herinneren dat ik soms ,tussen het spelen en zingen door, héél angstig en triest kon zijn. Als je veel fantasie hebt, kun je als kind, behalve mooie verhalen , ook allerlei ènge dingen bedenken . Pas veel later, toen ik in mijn twintiger jaren was, werd duidelijk dat ik een angststoornis had, volgens de arts ,en kreeg ik daar ,godzijdank, een pilletje voor . Had ik die diagnose maar veel eerder gekregen, dan was mezelf , en mijn naasten, heel wat drama bespaard gebleven, denk ik.

De eerste jaren van ‘het pilletje’ praatte ik er nooit over, want ik vond het te idioot voor woorden dat ik zoiets nodig had om het leven aan te kunnen ,terwijl ieder ander , in mijn ogen ,nergens last van had .Ik vond mezelf een zwakkeling, een ‘nutcase’. Ik had er een dagtaak aan mezelf sterker en blijer , dus anders, voor te doen, dan ik was,en ik vermoed dat ik ,door dát toneelspel , mezelf volledig kwijt raakte. Toen ik zwanger raakte van onze zoon stopte ik met het pilletje, misschien logisch, maar niet erg slim. Ik kreeg een miskraam tussen beide kinderen door, en ook daarover wilde ik niet praten, want ineens had iedereen weleens een miskraam gehad, en dus besliste ik dat het niets bijzonders was en ik er niet over moest zeuren verder.

Heel snel daarna raakte ik weer zwanger en kregen we een prachtige dochter , en toen ging het mis…Want terwijl iedereen mij vertelde wat een geluksvogel ik was, voelde ik mij doodongelukkig en daardoor zó schuldig, ik had toch immers zóveel om dankbaar voor te zijn!

Wederom kwam ik in een fase waarin ik me wéér zó anders en béter voordeed dan ik me van binnen voelde…om maar te voldoen aan de verwachtingen van anderen . Ik kan nu niet meer begrijpen waarom ikdat deed, niet gewoon eerlijk was, maar ik dééd het, en ik belandde in een postnatale depressie, hoe verrassend.

Gelukkig zocht en kreeg ik hulp, van mijn man en mijn ouders, en van mijn huisarts.

Ik kreeg het advies om met iemand te gaan praten, maar dat werkte niet voor mij.Het was alsof ik van binnen ‘gebarsten’ was, en alles kwam eruit, àl mijn angsten en gedachten, en ik praatte en praatte maar tegen haar, ik had het al die jaren ‘opgespaard’, en het móest eruit. Mijn therapeute kon die stroom van woorden niet reguleren, niet sturen of indammen. Als ik bij haar was geweest was ik nog gèkker in mijn hoofd, nog drukker, en het escaleerde, terwijl zij maar bleef zeggen dat het steeds beter me ging omdat ik zo goed kon praten..

Na een enorme paniekaanval kwam ik weer bij mijn huisarts terecht en die was gelukkig kordaat en heel stellig , ik had nu eenmaal een angststoornis, waarschijnlijk het gevolg van een hormonale of chemische onbalans, en daar moest ik medicijnen voor gebruiken, misschien wel mijn hele leven, klaar!

Doordat hij er zo klinisch en nuchter over praatte , kon ik me er eindelijk bij neerleggen dat het was zoals het was. De één heeft een huidziekte, of een hartafwijking, de ander misschien wel diabetes, en ik had een angststoornis. Niemand kiest voor dat soort dingen, je hebt het of krijgt het, en er zijn medicijnen voor , gelukkig.

Natuurlijk heeft het nog lange tijd geduurd voordat ik ècht kon accepteren dat ik altijd iets zou moeten slikken, maar het lukt me steeds beter om ‘het ‘ te omarmen, want het is níet wat ik ben, maar wel een déél van mij, en het mag er dus zijn. Sindsdien praat ik er openlijk over, in het begin bijna dwangmatig, en volledig misplaatst, op de broodafdeling van de super bijvoorbeeld, om hoe dan ook te voorkomen dat ik me weer anders voor zou doen dan ik was.Dat masker van ‘alles is geweldig en leuk’ ging af , en is af gebleven , en daar ben ik best een beetje trots op!

Nu klinkt het misschien alsof dat ene pilletje per dag alle angst wegneemt, en alle , uit die angst voortvloeiende , problemen oplost, maar dat is niet waar. Er is zoiets als ‘ angst voor de angst’ , wat mij nog regelmatig naar de keel vliegt, en mij belemmert in mijn gewone dagelijkse leven. Ik heb mezelf echter aangeleerd ,om dat deel van mij te verpersoonlijken tot ‘het kind in mij’, de kleine Marieke, zeg maar .

Wanneer ik een huilend , bang kind ,alleen op straat , tegen zou komen , zou ik me om dat kind bekommeren, ik zou haar helpen, voor haar zorgen, en lief voor haar zijn . Zo wil ik ook zijn voor het kind in mij…ik wil niet boos op haar worden, omdat ik vind dat ze zich aanstelt, en ik duw haar niet weg, nee…ik omarm haar en zorg goed voor haar. Ze is immers zó’n belangrijk deel van mij !☺️