Wij zijn gezegend met twee kinderen. Dat klinkt nogal ‘zwaar’ , maar zo voelt het voor ons daadwerkelijk. Zelfs nu ze uit huis zijn zeggen we nog vaak tegen elkaar dat we zó ontzettend blij met ze zijn. We hebben er niets bijzonders voor hoeven doen , we hebben ze niet verdiend , en we zijn geen bijzondere mensen , we hebben ze ‘zomaar’ gekregen. Het moet een ware lijdensweg zijn wanneer je graag een kindje wilt ,en het lukt telkens niet …vreselijk , die teleurstelling en dat verdriet iedere keer .
Wij hebben gewoon mazzel gehad , en dat voelt voor ons als een zegen.
Dat ik vijfentwintig jaar geleden zwanger raakte was niet echt gepland , maar we wilden het beide wel graag . We knoeiden een tijdje halfbakken met voorbehoedmiddelen , lieten het , toen ik 24 was maar helemáál op z’n beloop , en waren vervolgens dolblij dat ik ‘onverwacht’ zwanger bleek te zijn 😄.
Wat een bijzondere ervaring is het , en wat een geluk dat we dat mochten meemaken . Want dat is het . Púúr Geluk . Ook als je verder nergens in gelooft , blijft het gevoel van nieuw leven , het groeien van ‘ kikkervisje’ tot baby, in je buik , een ongelooflijk en prachtig wònder…tenminste zo heb ik het ervaren .
Het was heus niet alleen maar negen maanden feest, ik groeide bijna 25 kilo en was op het einde een gestrande walvis , we beleefden een idioot hete zomer , en ook de bevalling , van bijna twee dagen , was geen makkie .
Toen onze zoon er eindelijk was , was al die narigheid echter gelijk vergeten , en hebben we de eerste maanden niet veel anders gedaan dan teentjes en vingertjes tellen ,en vol verwondering kijken naar dat , door ons gecreëerde , nieuwe wezentje . We kwamen al gauw , net als iedere andere ouder , tot de conclusie dat hij perfect was .☺️
Wij hebben natuurlijk óók nachten gewaakt , en geklaagd en gemopperd over gebrek aan slaap en vrijheid . Ik stond er veelal alleen voor , probeerde verwoed de salon met huishouden en moederschap te combineren , wat nogal es resulteerde in chaos , zowel in huis als in mijn hoofd .
Twee jaar later volgden de miskraam en de nieuwe zwangerschap die pittig was , en een half jaar na de geboorte van ons tweede wondertje , was er de postnatale depressie .. maar daar heb ik al uitgebreid over verteld.
Ondanks die tegenslagen was óók de geboorte van onze dochter een geweldige gebeurtenis , en we waren weer éven verliefd en overweldigd als bij de eerste keer…
De opvoeding kwam , door onze manier van leven, met name op mijn schouders terecht , en dat was , door mijn onvolwassenheid , best een heel proces . Ook ìk moest , net als de kinderen , met vallen en opstaan , en door leren van mijn véle fouten , gróeien ….en dat lukte vrij aardig , vooral ook , omdat ik wist dat Bert , als het ècht nodig was , er voor ons zou zijn .
We hebben met onze oudste wel wat moeilijke tijden gekend , tijden waarin ik niet altijd durfde geloven dat alles goed zou komen , en ik alleen maar bang was en huilde . Gelukkig was er dan mijn oersterke lieve man , die het voortouw nam , en de problemen oploste . Ik kan in woorden niet eens uitleggen hoe dankbaar ik hem daarvoor ben . Want het opvoeden van kinderen vind ik , behalve prachtig , ook een enorme verantwoordelijkheid . Er zijn zó ontzettend veel erge dingen die kunnen gebeuren , fout kunnen gaan ….daar moet je eigenlijk niet eens over nádenken …wat ik natuurlijk wèl deed..
Ik heb altijd gezegd dat de geboorte van mijn kinderen het allermooiste is wat mij ooit is overkomen , maar het is ook het meest zwáre…
Op het momènt dat ze geboren worden , ontstaat er , naast àl die overweldigende blijdschap , een héél klein plekje in je hart , een wòndje , wat altijd een beetje zéér doet , wat je altijd een beetje vóelt…Dat is een plekje van angst en liefde , en van spijt en schuld..
Ik geloof ècht dat ouders zich àltijd wel èrgens schuldig over voelen…over de dingen die we gedaan hebben , en níet hadden moeten doen..of andersom..over tevéél werken , of te weinig práten en luisteren…het is zinloos , maar we doen het ..
Gelukkig zijn er ook vele onvergetelijke momenten ..het voor de eerste keer vasthouden van dat hele kleine kwetsbare mensje , de eerste lachjes , geluidjes , stapjes ..de leuke gezinsvakanties , verjaardagsfeestjes enz.
Onze zoon is inmiddels 24 , en onze dochter is bijna 22 , en Bert en ik zijn , als ouders , in die jaren , évenveel gegroeid als zij . We vonden het beide vréselijk toen ze uitvlogen , het is een natuurlijk proces , maar het voelde alles behàlve natuurlijk …
Ook díe fase heeft Bert als minder ingrijpend ervaren , denk ik , omdat zijn dagen verder hetzelfde zijn gebleven . Voor mij voelde het als een groot verlies .. en ik besef dat dat komt omdat ik vanaf de eerste seconde van hun bestaan hoofdzákelijk , en vollédig uit vrije wil , een Mama ben geweest , en ‘ mijn èigen ik ‘ gaandeweg een beetje kwijtgeraakt ben , maar daar kom ik later nog wel es op terug .
Het gaat goed met onze kinderen , en we zijn ápetrots op ze , vooral omdat het beide zùlke leuke en góede mensen zijn geworden .
We zijn natuurlijk absolúút geen perfect gezin , maar wèl een léúk gezin , en dat is méér dan voldoende .
Maria's Mijmeringen 