(T)Huis..

,

Mijn geboortehuis stond aan de Sibrandariep , en ondanks dat ik er maar vier jaar gewoond heb , heb ik er nog een paar herinneringen aan . Het zeil op de slaapkamers , de waslijn en de schutting achter het huis , het uitzicht op de grote boerderij , de weilanden en het zandpad , en het speelveld met zandbak vlakbij. Het was een leuke buurt met veel kinderen , geloof ik , en aan de rand van het dorp , dus volop plek om te spelen . Naast onze buurt werd een nieuwe wijk gebouwd . Het schijnt dat ik op een dag door Jehova Getuigen ben thuisgebracht , hoe origineel , op sokjes , omdat ik op het bouwterrein tot mijn middel in drijfzand gezakt was…mijn laarsjes zijn dus vereeuwigd onder die nieuwbouwwijk .

.

Toen ik naar de kleuterschool ging zijn we verhuisd naar de Wilgenbos , naar een veel groter huis , twee-onder-één-kap , middenin het dorp , en daar heb ik gewoond tot ik uit huis ging . Logisch dan ook dat ik aan dat huis veel meer herinneringen heb . Vooral het ’s avonds buiten spelen , in de grote tuin van de school tegenover ons huis , wat eigenlijk niet mocht en daarom juist zo spannend en leuk was . Als puber bracht ik heel wat uren door op mijn eigen kamer , schrijvend in mijn dagboek , luisterend naar muziek , en zwijmelend van verliefdheid . Het is nu nog steeds mijn ouderlijk huis , het huis van pap en mam , en dat zal het altijd blijven , ook al moeten we mama nu missen . Alles in het huis aan de Wilgenbos herinnert aan haar , en papa woont er nog steeds dus is en blijft het voor ons als kinderen en kleinkinderen altijd een thúís . Het gebeurt me nòg wel es , wanneer ik ’s ochtends wakker word , dat ik even een momènt denk , dat ik dáár ben , op díe slaapkamer , in dat oude opklapbed met de boekenplank erboven ..

Er is nòg een bijzonder huis wat ik nooit zal vergeten . Mijn opa Medendorp had een tweede huisje bij Noordpolderzijl , het mooiste plekje van ons land , wat mij betreft . Later namen mijn ouders ‘het huisje bij de dijk’ over , en we brachten er vele vakanties , weekenden en feestdagen door . Nooit zal ik het geluid van de wadvogels vergeten , de geur van de oude meubels en boeken, en het piepkleine slaapkamertje met sigarendoosjes met muizengif onder het bed. Het was het huis waar ik als kind de meeste en mooiste avonturen beleefde , samen met mijn broers . We visten in de tochtsloot , schommelden tot aan het dak , in de schuur , speelden stiekem op de boten in de haven , zwierven over het wad en zwommen in zee . Helaas is het huisje niet langer in onze familie , maar het staat er nog steeds , het énige huisje vlàk achter de dijk , bij de Waddenzee .

Toen ik twintig jaar was gingen Bert en ik samenwonen , in een heel oud en piepklein huisje aan de Maarweg . Het was ons eerste ‘klusproject’ , en het was gelijk een uitdaging , want het huis had nog een lemen vloer , een poepdoos , geen badkamer en nauwelijks een keuken .. Ondanks dat het huis na de verbouwing prachtig was en erg veel sfeer had , met de balken en de oude plavuizen , heeft het voor mij altijd gevoeld alsof we aan het ‘huisje spelen’ waren , of aan het kamperen…. Ik wist helemaal niets van het huishouden en kon nog geen aardappel koken . De arme Bert heeft wel wat moeten verduren die eerste tijd , maar ‘ de Mantel der Liefde ‘ bedekte toen nog alles …😊.. Het huisje werd geen thúís , en we hebben er dan ook maar kort gewoond .

Begin jaren negentig kochten we ons eerste éígen huis , aan de Zuiderstraat . Bijzonder detail was , dat ná de koop bleek , dat het het geboortehuis van mijn Opa Bos was . Later zal ik nog wel es meer vertellen over de vele bijzondere ‘ toevalligheden ‘ in ons leven .

Ik was niet gelíjk verliefd op het huis , of de straat , dat heeft echt even geduurd…maar we hebben er samen iets moois en eigens van gemaakt . Onze kinderen zijn er opgegroeid en we hebben er ruim 26 jaar met meestal heel veel plezier gewoond èn gewerkt , want ik heb er al die jaren mijn schoonheidssalon aan huis gehad . Juist voor de kinderen was het een fijn huis om op te groeien . De kamers waren groot genoeg om doorheen te rennen en de tuin was bijna een voetbalveld . Omdat Bert er , samen met mijn broer , heel wat verbouwd heeft , is het huis aan de Zuiderstraat altijd méér Berts huis geweest dan de mijne . Ik was dol op de keuken en onze latere slaapkamer beneden , met de originele stalraampjes , maar ik vond het vooral een hele klus om het huis schóón te houden 🙈 . Misschien had ik ook minder gevoel bij het huis dan Bert , omdat ik er toch , naast vele móóíe gebeurtenissen , ook wel wat moeilijke tijden heb gekend , op het persoonlijke vlak… , bovendien vond ik de jaren met kleine kinderen èn salon onder één dak , best pittig !😊

Ik denk niet dat iemand ooit verwacht had dat ik , na bijna vijftig jaar , weg wilde uit het dorp waar ik geboren en getogen was . Bert heeft sowieso nooit veel met het dorp gehad , hij was er niet geboren en werkte altijd zúlke lange dagen dat hij er nauwelijks mensen leerde kennen . Het was om míj dat we er ál die jaren zijn gebleven , en later ook om de kinderen die er op school zaten en hun vrienden hadden .

Maar alles verandert , dus toen de kinderen uit huis waren en ik graag , na bijna dertig jaar , wilde stoppen met de salon , voelde het huis véél te groot voor alleen ons tweetjes . We wilden ergens opnieuw beginnen . De omgeving waar we naartoe wilden trok ons beide , we gingen er vaak in de weekenden heen om even te wandelen en lekker te eten . Stèrker nog , vóórdat we verhuisden hadden we àlle restaurants en terrasjes in de directe omgeving van het nieuwe dorp al verkend en ‘geproefd’ . Het voelde altijd een beetje alsof we op vakantie waren , zo gezellig en anders was het . Dus toen we besloten te verhuizen wisten we gelijk waarhéén , en gelukkig werd ons oude huis binnen drie weken verkocht en vonden we al vrij snel een nieuw leuk huis .

We wonen nu alweer anderhalf jaar in het nieuwe dorp en het is nèt zo fijn wonen als we gehoopt hadden . We hebben wel in het begin wat flinke tegenslagen gehad , Bert kreeg een ongeluk en mijn moeder werd ziek en overleed , maar ondanks die slechte start wonen we hier met heel veel plezier . Het huis en de tuin zijn veel kleiner , het dorp is actief en gezellig en de mensen zijn erg aardig en gastvrij . We hebben geen dag spijt gehad van onze verhuizing . Vanaf de eerste dag heb ik me in dit huis thúís gevoeld , en ik heb geen moment meer terugverlangd naar ons oude huis . Bert heeft er meer moeite mee gehad om te wennen , tot mijn verbazing , maar ook hij is inmiddels helemaal blij en gesetteld ☺️.

Ik denk dat je het gevoel , wat je bij een huis hebt , of had , associeert met de dingen die er zijn gebeurd en de levensfase waar je in zat , toen je er woonde . Natuurlijk moet een huis góed voelen , en de omgeving ook , maar de dingen die je overkomen , en de mensen die bij je zijn bepalen uiteindelijk of je ergens gelukkig bent .

Voor ons voelt het in ieder geval nú goed , híer , op deze plek , en in deze fase van ons leven . Misschien blijven we hier voor altijd wonen , of misschien gaan we nog één keertje verhuizen , geen idee , we zien het wel . Bert zegt altijd dat het niet uitmaakt wáár we zijn , als we maar sámen zijn …en dat is misschien een cliché , maar ook líef ..en wáár , vind ik ….

🙏🏽😍