Onwijsheden of tekens van Gene Zijde , deel 2

Gisteren vertelde ik hoe ik zelf tegen geloof , bijgeloof en religie aankijk . Laat ik nog maar es benadrukken dat àlles wat ik hier schrijf slechts het délen van mijn éigen ervaringen is en hoe ìk over ‘ de dingen des levens ‘ denk en voel , en meer niet . Vandaar dat ik het woord ‘Onwijsheden’ vaak gebruik , om héél erg duidelijk te maken dat ik geen ènkele wijsheid in pacht heb en dat óók niet pretendeer…Dus de dingen die ik zeg kunnen even wíjs als ònwijs zijn , en ik heb respect voor iedere àndere zienswijze of mening ..zelfs als ìk die stiekem onwijs vind ! 😉😊😘

In dit tweede deel van dit drieluikje over gelóven wil ik vertellen over mijn eigen ervaringen met ònverklaarbare dingen , die ervoor hebben gezorgd dat ik nu gelóóf dat er méér is tussen hemel en aarde , en in tekens van Gene Zijde ..

Het schijnt dat kinderen veel ontvankelijker zijn voor dat soort tekens maar zelf vaak niet doorhebben dat ze ze waarnemen . Ze zien er gewoon niet het bijzondere van in , want het is voor hen gewoon , en dus praten ze er niet over . Kinderen groeien op en verliezen hun onschuld en ontvankelijkheid , en ze leren veelal dat alles wat ànders is , en niet te verklaren , raar of eng of domweg onmógelijk is…

Zelf kan ik me geen specifieke bijzondere gebeurtenissen uit mijn jeugd herinneren , maar wel weet ik dat ik vaak knipperende lichten zag , wat ik normaal vond , en afdeed als een of andere elektrische storing of een gloeilamp die niet goed vastgedraaid was…wat misschien ook wel zo was ..Ook weet ik nog dat ik soms ineens bepaalde geuren rook , van sigaren of parfum , die me herinnerden aan iemand die overleden was . Ik zocht daar niets achter , zag er geen tekens van Gene Zijde in , en nu nog steeds niet . Ik denk dat sterke herinneringen je zintuigen kunnen beïnvloeden ..je verbééldt je dat je die lieve oma hoort lachen , ruikt haar parfum , of de geur van de stimorol kauwgom waar die favoriete opa van je altijd op kauwde , en de geur van sigaren die in zijn oude Peugeot hing.. Ik heb dat nooit vreemd of eng gevonden . Vermoedelijk heb ik er wel es met mijn moeder over willen praten maar die praatte niet graag over dat soort dingen .

Toen Bert en ik ons eerste huis kochten , aan de Zuiderstraat , bleek na de koop dat het het gebóórtehuis van mijn opa Bos was , wat we gewoon een leuk toeval vonden . Tijdens mijn eerste zwangerschap gaf mijn omaatje Bos aan dat ze er op rekende dat we haar eerste achterkleinkind zouden vernoemen naar haar of opa , wat wij ons direct voornamen níet te doen . We kozen voor onze zoon de naam Maarten , een naam die volgens ons nergens in de familie vóórkomt…Mijn oma was echter helemaal in haar sas want het bleek dat haar lievelingsoom óók Maarten heette…Dat zou ons niet nòg eens overkomen , en dus doken we in de familiearchieven en kozen voor onze dochter de , ons totáál onbekende , naam Kristien …En wat bleek …Oma was tot tránen geroerd want ze had als kind een favoriete tante gehad die Kristien heette…de enige in de hele familie die roodharig was geweest…Ons meisje werd geboren met prachtig rood haar… Deze gebeurtenissen vielen voor ons toch wel in de categorie ‘ bijzònder toevallig ‘. 😳😄

Toen Opa Bos een aantal jaren later erg ziek werd , stond zijn sterfbed in hun slaapkamer . Ondanks de verdrietige omstandigheden waren bijna alle kinderen en kleinkinderen bij hem , toen het einde naderde , en óók de achterkleinkinderen liepen in en uit , onder de indruk van de sfeer , maar niet bang . Voor zover ik mij herinner waren wij erbij toen hij overleed . Ik weet nog dat op het momènt dat hij er niet meer was , er een soort tòcht of bríes door die héle stìlle kamer ging , gewoon voelbaar …ik vond dat mooi , alsof zijn geest zijn lichaam verliet ………..

Tijdens de crematie sprak mijn vader in mooie woorden over hóe zijn vader geweest was . Toen hij vertelde dat mijn opa als jongeman bij de cavalerie was geweest begonnen de paarden in het weiland , waar we op uitkeken vanuit de aula , ineens wild heen en weer te rennen , en toen hij noemde dat zijn vader jarenlang imker was , vloog er op datzelfde moment een bíj uit één van de grote bloemstukken die op de kist lagen…mijn vader zag het zelf ook en dat brak éven zijn stem.. Het waren méér dan bijzondere toevalligheden , ze werden door meerdere mensen ervaren , en ieder geeft er zijn eigen betekenis aan..

In de tijd daarna kregen mijn beide ouders kanker , mijn vader was nog bezig met de behandeling voor prostaatkanker , toen bij mama de meest agressieve vorm van borstkanker werd geconstateerd . Dat waren een paar hele zware jaren voor hen , en ook voor ons als naasten natuurlijk . Wanneer je je alleen maar vóórstelt dat zulke erge dingen kunnen gebeuren , denk je dat je dat nóóít aan zult kunnen . Maar als het daadwèrkelijk gebeurt kun je het wèl , want het móét…Vooral mama heeft een heel zwaar gevecht moeten leveren om de kanker te overwinnen , en om haar zo te zien lijden was voor papa en ons vreselijk . In die tijd probeerde ik vaak te lezen in bed , voor het slapengaan , om niet te gaan piekeren….( wat ik natuurlijk tòch deed , dus dat lezen vlotte niet echt.. ) . Vanaf de eerste keer dat ik dat deed , knipperde het leeslampje …wat ik eerst niet bijzonder vond omdat ik het immers wel van vroeger (her)kende … Het flikkeren werd op den duur zó erg , ook na het vervangen van de gloeilamp , dat ik er helemaal tureluurs van werd en aan Bert vroeg het lampje es te bekijken , en zonodig te repareren . Bert was tóen nog de méést nuchtere persoon die je je kunt bedenken , en toch was híj degene die zag , wat ik al een tijdje meende te zien …, namelijk dat niet de glóéílamp flikkerde , maar het lichtschijnsel van de lamp …Het was nèt alsof er een grote motvlinder constant onder het lampenkapje gevangen zat en fladderde , wat dus níet zo was…

Ik had geen idee wat ik er verder aan moest doen maar ik werd er wel héél onrustig van , en dus ben ik op internet gaan zoeken , en vond daar ongelooflijk veel ervaringen over soortgelijke dingen . Er werden ook oplossingen aangedragen en één daarvan heb ik gebruikt . Ik had inmiddels voor mezelf besloten dat het misschien wel es de overleden ouders van mijn moeder konden zijn , die ‘ contact ‘ zochten , omdat mama zo ziek was , en dat via míj deden omdat mijn moeder niet openstond voor zoiets… Op een avond heb ik , terwijl het geflikker en geknipper weer heel hevig was , hardop tegen mijn lieve opa en oma gepraat , ze bedankt dat ze er voor ons waren , maar dat ik liever had dat ze naar mama gingen en bij háár bleven , omdat vooràl zíj hen nodig had…Het licht bleef nog een minuut of wat onrustig en daarna was het geknipper over…en het is nooit meer teruggekomen…óók niet toen mama ruim een jaar geleden opnieuw ziek werd en overleed … Voor de eerste keer in ons leven hebben Bert en ik , tóen , in de tijd dat dit alles zich afspeelde , gesproken over ‘ méér tussen Hemel en Aarde ‘ en ‘tekens van Gene Zijde ‘ . Voor mij was het vooral héél fijn dat Bert hetzelfde ervaren en gezíen had , en het níet wegwuifde of erom lachte … en ik denk dat dat hem zelf óók verbaasd heeft …

Anderhalf jaar wonen we nu in ons nieuwe huis en ook hier maken we al een tijdje iets bijzonders mee . De vader van Bert is vijf jaar geleden overleden en zijn urn staat bij ons in de vitrinekast…Ongeveer een jaar terug kochten we via internet een lampje , voor in de vensterbank . Vanaf dag één gaat zowel ’s òchtends , als Bert als eerste beneden komt , als ’s ávonds , wanneer hij thuiskomt van zijn werk , het lampje vanzelf aan …Natuurlijk hebben we eerst naar allerlei andere redenen voor dit fenomeen gezocht , en andere situaties uitgeprobeerd , om ècht zéker te zijn …maar er viel niet aan te tornen .. Het lampje reageert , zònder uitzondering , alléén op Bert , niet op mij , en altijd in de ochtend en avond … Dus nu hebben we er maar van gemaakt dat het de vader van Bert is die contact zoekt , en zegt Bert elke ochtend tegen het lampje ‘ goedemorgen Pa ‘ en elke avond ‘ goedenavond Pa’ … 😄😂 , en dat voelt en klinkt heel gezellig en vertrouwd..

Misschien dat er mensen zijn die dit lezen en er iets in herkennen , omdat ze zelf ook zoiets hebben meegemaakt , of nu meemaken . En misschien zijn er ook die dit allemaal lariebombarie vinden , wat ik me ook best kan voorstellen hoor ! Laat gerust je mening weten !

Voor òns is het inmiddels vanzelfsprekend dat er méér is , en wij denken dat Líefde , en zíj die ons lief zijn , soms zelfs de dóód kunnen overwinnen , en is dat niet een pràchtige gedachte ?