Onwijsheden van een hondenkind en haar baasjes….

Toen onze kinderen nog klein waren wilden ze ontzettend graag een hond . Wij , als ouders die het druk hadden , zagen dat helemaal niet zitten . Bert zag een hond alleen maar als nòg meer werk en gedoe , in de spaarzame vrije uren die hij had , en ik moest er niet aan dènken om naast huishouden , zorg voor twee kinderen , en een salon aan huis , ook nog tussendoor met een hond aan de sjouw te moeten , en wàt een troep gaf zo’n beestje ook nog !

Ik weet uit mijn eigen jeugd dat opgroeien met een hond hartstikke leuk is , maar ik wist ook dat mijn moeder voor de zorg opdraaide . Want in het begin was het lollig om met een pup aan de wandel te gaan , maar zodra kinderen opgroeien tot pubers hebben ze steeds minder behoefte en tijd , vinden ze , en dus was mama degene die tussendoor de hond uit moest laten , moest voeren en borstelen , en iedere dag de haren moest opzuigen . Vandaar dus dat die arme kinderen van ons zonder hond zijn opgegroeid..😄

Sinds een paar jaar is er veel veranderd . De kinderen zijn allang uit huis , ik heb geen salon meer , en we zijn verhuisd naar een veel kleiner huis wat makkelijker schoon te houden is . De discussie over het aanschaffen van een hond laaide in alle hevigheid weer op , vooral toen bleek dat zowel Bert als ik ‘leden’ aan een ernstige vorm van het ‘ lege nest syndroom ‘ …

Uiteindelijk wisten we Bert , met véél moeite en beloftes , te overtuigen dat we toch ècht een hondje nodig hadden , om het gemis van de kinderen een beetje te vergoeden , en om onze nieuwe start , in het nieuwe huis en in een nieuw dorp , te complementeren …

In januari vorig jaar haalden we onze cockerspaniëlpup op uit IJmuiden . Ze was nog maar zeven weken , en was het kleinste puppy en enige meisje uit een nest van tien . Volgens de eigenaresse was ze mede daarom een dapper en pittig hondje , want ze moest vechten voor haar plekje tussen al die grotere en sterkere broers . De hele terugreis heeft ze geslapen en hebben wij gedubd over een naam , en omdat het zo’n ukkepuk was kozen we uiteindelijk voor Puck .

Het lijkt onmógelijk om niet te houden van zó’n zacht klein beestje , en wij waren dan ook op slag smóórverliefd . Natuurlijk moesten we even weer wennen dat we iets in huis hadden waar we voor moesten zorgen en constant om moesten denken , en wat vollédig van ons afhankelijk was . We hadden het hele huis ‘ puppy-proof ‘ gemaakt , en in overdreven mate van alles voor haar aangeschaft , waaronder tìg soorten voeding en speeltjes die groter waren dan zijzelf ..😄

Puck heeft alleen de eerste nacht een beetje gepiept , daarom sliep ik dichtbij haar , op de bank . En na een week geknoei met doekjes en kranten deed ze ook haar behoefte keurig buiten , zolang we haar maar op tijd in de tuin zetten .

Inmiddels zijn we bijna anderhalf jaar verder en er is veel gebeurd en veranderd . Ons leven is totaal anders sinds Puck er is . Natuurlijk zijn we meer gebonden aan huis en aan tijden , want ze kan niet overal mee naartoe of mee naar binnen . We laten haar hooguit vier uurtjes alleen in haar bench , haar favoriete plek , en dan jakkeren we weer met gierende banden naar huis .

Iedere ochtend is het een feestje om haar wakker te maken , want er is niets zó blij om je te zien als een hond . Ze begroet ons trouwens éven enthousiast als we even naar boven zijn gelopen , en een minuut later weer beneden zijn 😂.

Iedere dag loop ik tussen de zeven en tien kilometer met haar , en de avondwandeling maakt ze met Bert . We maken de móóiste tochten , komen op de móóiste plekken , zien alle dieren , bloemen en bomen groeien , en zijn ons door háár veel meer bewust van hoe mooi de wereld om ons heen is . Puck heeft véle hondenvriendjes , en wij hebben leuke gesprekken met bijbehorende baasjes . Na iedere wandeling gaat Puck weer mee naar huis als een gepaneerde schnitzel , want ze duikt in àlle sloten , zèlfs als er een laagje ijs op ligt , en rolt daarna nog even lekker in modder en zand .

Puck heeft , net als ieder ander levend wezen , haar eigen onwijsheden . Ze wil heel graag op schoot, maar houdt er niet van om opgetild te worden , dan gromt ze .. Ze is super onderdanig naar àlle andere honden , maar als ze een vreemd geluid hoort , zoals het grind van de buren , blaft ze als een volwassen buldog , vréselijk , en het is ons nog niet gelukt haar dat af te leren . Puck is eigenlijk een Engelse cockerspaniël , maar ze blijft vrij klein en fijn , en springt vanuit stilstand zó op de tafel , wat niet echt ‘des cockers’ is , geloof ik …Buiten het dorp loopt ze los , luistert ze héél erg goed , en blijft bij ons in de buurt , maar aan auto’s heeft ze de pest en daar rent ze het liefst achteraan , wat ik doodeng vind . Verder heeft ze een hekel aan hóge harde geluiden zoals van de maandelijkse sirene , ambulances , en motoren en brommers …dan begint ze te huilen als een wolfje ..wat stiekem súperschattig is 😂.

Puck voegt zóveel toe aan ons leven dat we ons niet meer kunnen voorstellen hoe het zonder haar was . Ze is afleiding , beweging , liefde, ontroering en troost tegelijk . Toen mijn moeder overleed heeft ze heel wat tranen afgelikt , en was ze een tijd lang mijn enige reden om uit bed te komen en de deur uit te gaan… Voor Bert is ze de ultíeme blije afleiding als hij ’s avonds thuis komt , waardoor hij zijn moeheid en gedoe op het werk vergeet , en het is voor mij heerlijk om te zien dat hij làcht als hij binnenkomt omdat Puck hem zó enthousiast begroet alsof hij een jaar op wereldreis is geweest ..

Ik durf rustig toe te geven dat onze eigen onwijsheden in èrnstige mate toegenomen zijn sinds Puck er is … Bert ligt bij voorkeur met haar op het kleed te spelen en is er zelf bijna hond bíj ….. De kinderen komen absolúút vaker thuis omdat zíj er is , leren haar gekke kunstjes , lachen om alles wat ze doet , wat opvoedkundig gezien niet altijd éven wenselijk is , en knuffelen haar als een baby.. En ik …och , ik ben wel de méést onwijze van íedereen ….want ik práát met haar , de héle dag ..ik maak me zòrgen als ze niet fit is ..en ben bang dat ze nog es onder een auto komt …ik dróóm over haar..en ik leer haar ‘mama’ zèggen…ik knuffel en wíeg haar , en zíe , en behandel haar , eerlijk gezegd , als mijn derde kind … Zoals ik al zei ….ònwijs…maar ook gewoon onmógelijk om het níet te doen .. 😊🥰