Zolang ik mij kan herinneren , leefde ik òp wanneer de dagen begonnen te korten , en dat heb ik vaak luidkeels verkondigd … De meeste mensen huiverden bij de eerste windvlaag of regenbui , maar ik hoopte juist op stòrm , ònweer en hóósbuien . Het werd me niet in dank afgenomen , als ik hondenweer betitelde als héérlijk , maar och , ik schaarde het maar onder mijn vele Onwijsheden… Daarentegen liep ik in de zomer altijd als éérste te zeuren over de warmte , en dat werd óók vaak Onwijs gevonden … dus het zàl wel aan mij gelegen hebben . 🤣
Sinds vorig jaar is het allemaal ineens anders …
Heb ik normaalgesproken in het vóórjaar vooral moeite met de dagen die lèngen , en met die overdosis aan licht en warmte ( èn pòllen ) van de zomer , kreeg ik vòrig jaar juist in het nájaar een gigantische dip … en het was éven náár als onverwacht … Het duurde maar een kort weekje , dus das best te overleven , maar als je er middenin zit voelt het als een eeuwigheid , als iets wat nóóit meer overgaat ..
Het zit in mijn aard om vragen te stellen , ook aan mezelf .. , en eindeloos te analyseren waarom de dingen gaan zoals ze gaan en waarom ik me voel zoals ik me voel . Van al dat nádenken word je niet persé vrolijker , hoor , en het is vooràl dodelijk vermoeiend , maar het is blijkbaar mijn manier , deze zelfanalyse , om aan de àndere kant van die donkere tunnel uit te komen .. Ik concludeerde dat ik àlle recht èn réden had om me ‘ k ‘ te voelen , want er was veel gebeurd die voorafgaande tijd en bovendien was het het jaar dat ik mijn Mam verloor …
Nèt voor de feestdagen was ik gelukkig weer in mijn ‘ normale ‘ doen , voor zover je in mijn geval óóít van normaal kunt spreken . 😉😂 Niet dat mijn stemming nou echt uitbundig was , tijdens die eerste Kerst zonder onze Mam , maar het ging toch allemaal beter dan ikzelf had verwacht ..
In het nieuwe jaar ging het in het voorjaar opnieuw eigenlijk wel goed , tot mijn eigen verbazing . Ik heb gewoon genoten van het mooie warme weer tijdens de lange zomerdagen , en zelfs van mijn allergieën ben ik niet echt ziek geweest.. Helaas was deze zomer niet zo eindeloos als de vorige , en ik vond dat het al snel herfstachtig en koeler werd . En waar ik dus vróeger het najaar zou hebben omhelsd , liep ik nu te zuchten , te klagen en te rillen toen de temperatuur onder de vijftien graden kwam… Al in september deed ik mijn zomerjurken in de ban , en verruilde ze voor broeken en vesten , wat echt ongekend is voor mij , want ik ben eigenlijk een halve nudist . Iedere middag was ik zó koud dat ik uit pure noodzaak in een warm bad dook , en mijn nieuwe pantoffels met schapenvacht zijn inmiddels al bijna versleten . Ik kòn gewoon op één of andere manier niet meer warm worden , en de gedachte aan nòg zes maanden herfst en winter maakte me bij voorbaat al ellendig 😩.
Ik geloof dat het half oktober was , véél eerder dan vorig jaar dus , toen ik weer ‘ onderuit ‘ ging , en flink ook..
Of het nou begon met het slechte weer of met niet fit zijn , dat weet ik niet meer , en is ook niet belangrijk . Het weer was in ieder geval prùt en ik had al dagen achtereen hoofdpijn . Zo’n zéúrende pijn boven en rond de ogen , als bij een kater , maar dan niet als gevolg van een leuk feestje . Buiten miezerde het en het werd nauwelijks licht overdag . Van die dagen dat je ‘s middags om twee uur de lampen al weer aan moet doen . Na een paar van dat soort dagen ging ‘ het licht ‘ in mij ook langzaam uit . Het voelde alsof er een dikke zware deken over me heen gelegd werd , het drùkte op me , bijna letterlijk .. In mijn sombere beleving verbeeldde ik me dat buiten de herfstkleuren minder mooi waren dan vorig jaar , dat die hoofdpijn vast en zeker een teken zou zijn van een zéér ernstige ziekte , vond ik dat Bert nòg vaker later thuis kwam dan anders , en vond ik vooràl dat het héél erg oneerlijk was dat ik het in àl deze misère óók nog zonder mijn moeder moest stellen … Toen ik deze zelfbedachte , neerwaartse spiraal hélemaal afgewerkt had , in mijn pijnlijke hersenpan , sloeg het verdriet toe …. Ik weet dat dat dramatisch klinkt , maar zo gaat het , en zo gìng het , tenminste , bij mij …
Máándenlang had ik niet heel bewust nagedacht over Mama , en haar zèlfs niet heel erg gemist .. maar in díe donkere dagen , waarin ik als een ziek kìnd naar de zorg van een moeder verlangde , was het er inééns weer , en het trof me als die beruchte mókerslag . Het besef dat ze ècht weg was , voor àltijd , ik nooit meer haar stem zou horen , haar niet meer kon bellen , en dat ze echt nóóit meer terug zou komen , dàt besef maakte mij ineens zó intens verdrietig , dat ik vanaf dat moment bijna dríé volle dagen gehuild heb … Alles , maar dan ook ècht alles , van haar laatste telefoontje, haar korte hevige ziekbed , haar sterven , het verdriet van mijn vader , mijn broers , Bert en onze kinderen … Ik dacht na over àl dat erge dat gebeurd was , maar ook over al het erge in de hele wereld , èn over alle ellende wat vast en zeker nog zou komen in de toekomst … Kortom , ik kon oneindig veel redenen bedenken om te huilen en geen ènkele reden om nog blij te zijn … De dìp was díep en compleet …. Bert , mijn alles , wilde me troosten , met een warme arm om me heen , en bemoedigende woorden , en mijn vriendje was extra lief en begripvol . Ook Pùck voelde mijn verdriet en gaf me , nèt als zij , nòg meer liefde en kusjes dan anders . Helaas hielp al dat liefs voor geen meter , ik moest er zèlf dwàrs doorheen , àlles móést eruit , en het kwàm eruit … en niet op een charmante manier , hoor ! Als ik met Puck moest sjouwen had ik een zonnebril op , zèlfs terwijl het régende…😂🙈 . Mijn ogen waren zó rood en dìk dat ik ze niet aan de mensheid durfde vertonen , en wanneer ik per ongeluk in de spiegel keek begon ik spontaan nog harder te huilen , want verdriet tékent ..oei.. ik leek zómaar zéker tien jaar ouder…
Tijdens die rotweek had ik geen ènkele behoefte om er over te praten , niet thuis , niet hier , nèrgens . Ik was veel te bang dat mensen me zielig zouden vinden , nòg zieliger dan ik mezelf al vond , of dat mensen zouden roepen ‘ Kop op!’ , of , nog erger , “ Pluk de dag ‘ …terwijl ik alleen maar dacht ‘ Fùck de dag ! ‘… brrrrr… úítslag krijg ik van ‘ peptalk ‘ , hoe goedbedoeld het ook is , sorry..
Iedereen vindt dat we een ander altijd àlle gelúk moeten gunnen , en terecht . Maar laten we dan ook een ieder , af en toe , àl het verdriet gunnen , wat diegene voelt , alsjeblieft . We hebben toch àllemaal wel es last , ( op een gelukkige ènkeling na , die àltijd blij is ) , van een lichte , korte , of flinke dip ? En ondanks dat ik het zwáár vond , lóeizwaar zelfs , weet ik ook dat het nódig is , en ìk het nodig heb , om heel soms díep te gaan , alles los te laten , als een soort innerlijke schoonmaak , zeg maar .. want het òpkroppen van narigheid en verdriet kan een mens doen ‘ ontplòffen ‘ , en das óók geen pretje …☺️
Gelukkig ging ook déze díepe dip uiteindelijk ‘ gewoon ‘ voorbij ….
Een goede week na mijn dip hadden we een feestje . Ik kon inmiddels weer in de spiegel kijken , en naar de foto van Mama , zonder een traan , en ik had er echt zin in . Het was datzelfde feestje waar ik eerder over schreef op fb , waar ik te díep in het glaasje keek , en een ‘ vriendje ‘ te díep in de ogen , met alle gevolgen van dien . Ineens had ik last van héte buien in plaats van koude rillingen 😜 … Daar ontmoette ik ook een lieve kennis die op dàt moment een paar rotdagen had , en het was heerlijk om er gewoon over te kunnen kletsen , èn om onszelf te kunnen lachen . We kwamen tot de conclusie dat ‘ het feest wat de overgang heet ‘ , misschien ook wel wat te maken zou kunnen hebben met onze ‘ díepedìpdagen ‘ , dus dan staat ons nog wat te wachten de komende jaren .. 😳 . Mijn èigen dip zal wel het gevolg zijn geweest van een combinatie van meerdere dingen , verànderingen , want dat is meestal zo …Maar dat maakt het níet màkkelijker . Hooguit een beetje begrìjpelijker … hoop ik …😉
Het zal vast mijn laatste dip niet zijn geweest , maar intussen zal ik me ‘ wapenen ‘ door vitamines te slikken , af en toe op de zonnebank te gaan , en íedere zonnestraal proberen te vangen ! 🙏🏽😘
Maria's Mijmeringen 