De Onwijsheden van een huwelijk ….

Zij ontmoetten elkaar tijdens hun studie , meer dan dertig jaar geleden . Hij was een jaar of vijf ouder dan zij , wat geen enkel probleem was , want het was liefde op het eerste gezicht !

In de beginjaren van hun relatie had ik weinig contact met haar , we hadden het beide te druk met onze ontluikende liefdes . Hèm ontmoette ik pas voor het eerst , toen ik bij hen op kraambezoek ging , ik vond hem gelijk aardig , en sámen waren ze óverduidelijk gelukkig ..

Zij vertelde me hoe fijn ze het vond dat hij in bijna alles haar tegenpool was . Waar zij als een wervelwind door het leven vloog , altijd op zoek naar nieuwe uitdagingen , bang om ook maar íets te missen , en naar nieuwe mensen , altijd hunkerend naar aandacht …was hij juist de rùst zelve , tevreden en standvastig , en een béétje een éénling … Hij was háár rustpunt , haar basis .. en dat had ze nodig . Terwijl haar extraverte karakter ervoor zorgde dat hij af en toe genoodzaakt was zijn duidelijke grenzen tòch wat te verleggen . Samen waren ze compleet , vonden ze , en zo léék het ook , absoluut .

Ze hadden beide een goede baan , dus geen financiële zorgen , en kregen , vrij vlot na elkaar , drie gezonde leuke kinderen . De slechts ènkele keren dat ik haar ontmoette , in al die jaren , kreeg ik van haar de indruk dat ze nog steeds oprecht gelukkig waren samen , en geen noemenswaardige tegenslagen kenden . Als ik heel eerlijk ben , was díe indruk voor mij een reden om ons contact op een laag pitje te houden . Niet erg aardig van mij , dat besef ik wel , maar wanneer je zèlf regelmatig onrustig , onstabiel , onzeker en ongelukkig bent , en dat was ik in die jaren , dan heb je niet veel behoefte het óverduidelijke geluk van een ander alsmaar aan te moeten horen . Ik worstelde met mijn eigen Onwijsheden , die zíj ogenschijnlijk niet kende . Ik benijdde haar , en dat was lelijk van me …

Ruim twee jaar geleden stuurde ze me , onverwacht , want we hadden elkaar al héél lang niet gesproken , een whatsapp…. Ze vroeg hoe het met me was , en in mijn herinnering was dat voor het eerst , en ze sprak uit dat ze het jammer vond dat ons contact zo verwaterd was . Ik vond dat ik eindelijk es eerlijk moest zijn naar haar , en ik kòn dat ook zijn , omdat ik inmiddels een béétje volwassener , verstandiger en zelfverzekerder was geworden . Dus vertelde ik haar eerlijk dat ik vroeger jaloers was geweest, op haar vrolijke leventje , en vooràl op haar zelfvertrouwen …. , en hoe dat alles in schril contrast stond met míjn leven in die tijd , tè schril . Dat ik níet het idee had gehad , dat zij en ik echt iets déelden , maar dat ik me slechts een toehoorder had gevoeld , van háár altijd blije verhalen . Ik vertelde haar óók dat ik daar niet trots op was maar het toen gewoon zo vóelde en zàg , en bood mijn excuses aan dat ik dat nooit eerder uitgesproken had , want dat had ik natuurlijk moeten doen .

Na mijn ontboezeming , en excuses , bleef het héél lang ‘ stil ‘ …. Ik kon zien dat ze alles gelíjk gelezen had , maar er kwam geen antwoord … Pas een week later reageerde ze . Mijn excuses vond ze onzin , maar ze wilde héél graag es langskomen , om te praten , want ze had veel te vertellen . Ze waren zelf verhuisd naar het zuiden van het land , maar haar ouders woonden nog steeds hier in de buurt , en dus kon ze een bezoek aan hen , en aan mij , mooi combineren .

Een paar maanden later kwam ze inderdaad langs . Mijn éérste indruk was dat ze níets veranderd was , ze was nog éven mooi , slank , goedgekleed en zelfverzekerd als vroeger . Maar toen ze eindelijk tegenover me zat , aan de keukentafel , met een wijntje , zag ik de lijnen in haar gezicht , en het leek alsof ze moeite had mij aan te kijken . Ze was nerveus .

Ze vroeg , heel lief , éérst hoe het met mij was . Ik kon haar vertellen dat ik , na een miskraam , een postnatale depressie , en veel later nog , een flinke overspannenheid , problemen met een puberzoon en een zware burn-out van Bert , éindelijk het gevoel had dat ik rùstiger was , en méér mezelf , zònder masker , en daardoor een stuk gelukkiger met mijn gezin en in mijn relatie . Ze was blij voor me …

Daarna schonk ze ons nog es in , en vertelde háár verhaal .

Ze begon met te vertellen dat haar leven inderdáád zo gewèldig was , als ik had aangenomen . Ze was stapel op haar man , en hij op haar . Ze vond het héérlijk om kinderen te krijgen , en op te voeden , en haar leuke baan bood haar iedere uitdaging die ze nodig had . Ze hadden met het héle gezin prachtige reizen gemaakt , en de kinderen waren moeiteloos opgegroeid tot zelfbewuste volwassenen … Níets had hen tegengezeten … Ze gaf , bijna verontschuldigend , toe dat ze de hindernissen die Bert en ik samen hadden overwonnen , níet hadden gekend .

Ze vierden hun 25jarig huwelijksfeest uitbundig en prezen zichzelf nòg weer es gelukkig . Maar irónisch genoeg , kwam vlàk daarna de ommekeer ….

Zómaar ineens , en voor het éérst , werden ze geconfronteerd met tegenslagen , die voor de mééste mensen ‘ gewoon ‘ bij het èchte leven horen . Zíj werd op haar werk , door een reorganisatie , gepasseerd, en daarna netjes àf geserveerd … Zíj , die àltijd het middelpunt was geweest , gewaardeerd en geliefd , was ineens tevéél, te óud , en overbodig . Het bracht haar vollédig van haar stuk , ze kon het níet accepteren , en na wéken van thuis huilen op de bank , werd ze door haar huisarts naar een psycholoog gestuurd . Ondertussen werd haar man , haar ròts , gedeeltelijk àfgekeurd , omdat zijn , al jaren sluimerende rugpijn , een chronische rugaandoening bleek te zijn , waardoor hij een volledige baan niet meer vol kon houden . Bovendien overleed zijn vader plotseling . En hoewel hij nooit een goede band met hem had gehad , was het gemis , na zijn dood , ònverwacht groot .

Zo kwamen ze dus beide , binnen een paar maanden , thuis te zitten . En allebei waren ze làmgeslagen … Ze hadden géén stéun aan elkaar , want ieder ging òp in zijn eigen misère . Sowieso waren ze niet gewend veel tijd samen door te brengen want hun karakters waren zó verschillend , dat óók hun interesses dat waren , maar dat was nooit een probleem geweest . Inééns bleken echter juist díe kanten, die ze van elkaar zo aantrekkelijk hadden gevonden , de gróótste ergernissen te veroorzaken . Híj snapte níet , dat ze zich er zó druk om maakte dat ze ontslagen was , ze had toch een mooi bedrag meegekregen , en ze kon toch een andere leuke baan zoeken ? Maar zíj die àltijd íeders lieveling was geweest , zij was tot in haar ziel gekwetst , ze vatte het heel persoonlijk op , voor het eerst was ze onzeker over zichzelf … en dat was een onwelkome emotie .

Op háár beurt begreep ze níet dat hij zich zó makkelijk neerlegde bij het feit dat hij nu halve dagen thuis zat , hij was toch nog geen oude man , hij was nog maar 55 ! En zijn verdriet om zijn vader , daar kon ze helemáál niets mee , ze vond het overdreven en nogal sòft van hem .

Heel langzaam , zoals zo vaak in een relatie , veranderde de dynamiek tussen hen beide . Achteraf gezien ook vrij logisch , want nu ze , na meer dan 25 jaar voorspoed , voor èchte problemen kwamen te staan , ging zíj naar haar psycholoog om haar hart te luchten , en hij verstopte zich op zolder waar hij úren met treinen zat te spelen , en tenminste níet hoefde te praten .

Zij zag hem niet meer als haar steun en toeverlaat, want hij gaf niet thuis als zij hem nodig had . En híj vond haar nog maar weinig sprànkelends hebben , en haar behoefte aan aandacht irriteerde hem nu .

Hun verwijdering zorgde er ook voor dat hun seksleven veranderde , natuurlijk . Waar zíj altijd al het initiatief nam , veel behoefte aan seks had , omdat ze daarin de bevestiging vond dat ze nog mooi , jong en gewild was , was hij eigenlijk altíjd al de afwàchtende geweest . Hij had seks nooit erg belangrijk gevonden , kon prima zonder , en door alles wat er tussen hen veranderd was , was de lust hem inmiddels helemáál vergaan ! En die seks , of liever het gebrek eraan , zou uiteindelijk het héétste hangijzer blijken te zijn in de machtsstrijd die hun relatie was geworden .

Het bleek dat die tíentallen jaren van liefde en Geluk hun niet stèrker , of wíjzer hadden gemaakt . Ze bleken niet in staat met elkaar te praten , eerlijk te zijn , of dingen tóe te geven of te veranderen … ze waren vàstgeroest in al dat geluk , leek het wel …

Zij wilde haar gelijk halen bij haar psycholoog en haar vriendinnen . De eerste adviseerde haar met haar man over haar behoefte aan seks te praten , wat ze tot in den tréure deed , en wat hèm vollédig deed dichtklappen . Haar vriendinnen hadden weinig begrip voor haar , in hùn ogen , plotselinge Onwíjsheden , ze vonden haar bevoorrecht , met haar lieve knappe man , mooie kinderen , en geld te over , en daarbij , ze was al 50 , dus hoezo had zij nog zin in seks ? In haar wanhoop stelde ze haar man voor dat ze een minnaar zou nemen , púúr voor de seks , misschien dat dàt de oplossing was . Dat had ze beter niet kunnen doen , want vanaf dat moment wantrouwde en controleerde hij haar , keek in haar telefoon , en ondervroeg haar als ze ook maar even te laat thuis was . Toen zij , als gevolg van al die ellende , júíst in de armen van een ander belandde , die haar wèl begeerde , en ze dat vervolgens eerlijk opbiechtte , waren de rapen pas ècht gaar !

En zo bevonden ze zich uiteindelijk in een hopeloze situatie , waarin zij geen uitweg meer zag . Zij wìlde persé een relatie met seks , nèt als vroeger . Híj wilde juist géén seks meer , maar accepteerde óók niet dat zij het buiten de deur zocht , en weigerde pèrtinent om samen in relatietherapie te gaan . Híj had immers geen probleem , maar zíj ! Het bleek dat haar altijd stabiele , intelligente echtgenoot zo zijn èigen Onwijsheden had dus …..

Het was duidelijk dat zij de beslissing moest nemen , want hij zou gewoon zo doorgaan , als goede vrienden ( als ze geen ruzie maakten , en nergens over praatten ) , in een platonische relatie . Zij weigerde daar genoegen mee te nemen , en zo belandde ‘ het droompaar ‘ in een scheiding … De kinderen , familie , en vrienden kozen bijna allemaal zíjn kant , want ze waren samen toch altijd zó’n leuk stel geweest , en óveral was immers wel wat ! Zíj moest niet zo ontevreden zijn , en dànkbaar zijn voor àlles wat ze samen hadden ! Kortom , iedereen had een oordeel , en veroordeelde háár …

Op het moment dat zij mij dit hele trieste verhaal vertelde , waren ze al bijna twee jaar gescheiden . Zij had een eigen huisje gevonden , niet ver van hem , en dichtbij de kinderen . Ze had geprobeerd een níeuwe relatie te beginnen , meerdere keren , maar vergeleek íedere kandidaat met hèm , die de liefde van haar leven was geweest . En dus bleef ze alleen . Wel had ze af en toe een vriendje om seks mee te hebben , en daar genoot ze van . Híj was ook alleen gebleven , en vond dat prima .

Sinds de scheiding koken en eten ze iedere week een avond samen , en dan vertelt hij haar soms dat er voor hèm nooit een ander zal zijn dan zij . En zíj zegt daarop dat ze altijd van hem zal houden . Maar ze wéét dat het nooit meer goed zal komen , want dat éne wat hij haar niet kan en wil geven , daar wil zíj niet zònder leven …

En zo zou je misschien kunnen concluderen dat een huwelijk , of relatie , pas ècht een húwelijk of relatie is wanneer het getèst wordt , er èchte problemen overwònnen worden , omdat je elkaar dan pas wèrkelijk leert kennen … Het is immers niet moeilijk om een relatie vol te houden als àlles je méé zit … En misschien is het met seks wel nèt als met gèld …. ze zijn beide géén garantie voor geluk … maar als je zònder moet leven kan dat wèl tot , soms onoverkomelijke , problemen leiden … Ik hoop dat mijn schoolvriendin nog es opníeuw een leuke relatie mag hebben , in de nabije toekomst .. een ‘ gewóne ‘ liefdesrelatie , met ùps en dòwns , èn met fijne seks , ja .. dat óók ! 😊😘