Donkere wolken …

Hij was veertien toen hij zijn eerste eigen centen ging verdienen , bij zijn oom , ‘ op de benzinepomp ‘ . Met deze oom had hij niet erg veel , maar zijn tante was als een moeder voor hem , en dus had hij het er goed . Ondertussen deed hij de mavo , en daarna nog een jaartje havo , maar aangezien hij erg dyslectisch was , en de vele leuke meisjes er voor zorgden dat hij zich nogal moeilijk kon concentreren , was dat te hoog gegrepen . Op zijn zestiende ging hij naar de ‘ autoschool ‘ in Apeldoorn , waar hij doordeweeks bij een oude dame in de kost was , en hij vijf dagen per week een gehaktbal te eten kreeg . ‘s Weekends ging hij naar huis , om met zijn vrienden op stap te gaan , maar ook om nog steeds bij te verdienen , en te sparen , voor dat éne felbegeerde … een eigen autootje . Dat autootje kwam er , helemaal zèlf en wèlverdiend .

Het leren ging hem ook nu niet gemakkelijk af , maar hij worstelde zich er , op pure wilskracht , doorheen . Na vier jaar mbo deed hij er zelfs nog een jaar hbo-bedrijfseconomie achteraan , en daarna was het mooi geweest , hij wilde wèrken ! Zijn loopbaan begon eigenlijk al tijdens zijn studie , want hij kreeg een baan aangeboden op zijn éérste stageplek . Het was het begin van zijn werkende leven , het begin van 37 jaar in de autobranche .

Het bleek al heel snel dat hij goed gekozen had , want hij genoot van zijn werk , en aan veertig uur in de week had hij nooit genoeg . Hij rolde met gemak van het ene bedrijf in het andere , en overal zag hij kansen , leerde hij gaandeweg bij , en kon hij zijn passie kwijt .

Ondertussen kreeg hij een vriendin , zij voelde voor hem als de liefde van zijn leven , en dat gevoel was geheel wederzijds . Ze zag hoe belangrijk zijn werk voor hem was , en ze zou , in de loop der jaren , leren accepteren dat dat invloed zou hebben op hun leven sámen . Ze gingen samenwonen , later kochten ze hun eerste eigen huis , en kregen kinderen . Het is niet moeilijk om je volledig op je werk te storten als je kind noch kraai hebt , maar dat werd nu anders … Hij had inmiddels een groot , oud huis , twéé kinderen èn een kraai , en tòch probeerde hij op dezelfde voet verder te gaan …

Hij werkte avonden , weekenden en soms zelfs feestdagen . Hij kwam uiteindelijk bij een bedrijf terecht waar hij alle ruimte kreeg om zich te ontwikkelen en hogerop te komen . Hij kreeg de verantwoording over vele anderen , en ook dat bleek hem heel goed af te gaan . Dat hij door zijn werklust thuis wel eens dingen mistte was onvermijdelijk . Hij maakte geen zwemles , voetbaltraining of balletles mee … Gelukkig had hij een vrouw die thuis werkte , en zij nam die dingen , meestal met plezier , op zich .

De ommekeer kwam heel geleidelijk . Als je terùgkijkt is het allemaal heel logisch , en te benoemen . Als je er nog mìddenin zit , blijf je doorgaan , zolang het gaat , zonder te zíen wat er daadwerkelijk om je heen , en met jezelf , gebeurt …

Het léven haalde hen in … Zijn vrouw kreeg een miskraam , en na de geboorte van hun tweede kind , een postnatale depressie . Hij wàs er voor haar , in haar donkerste dagen , absolúút , maar na een paar dagen móest hij weer aan het werk , want hij was ook dáár onmisbaar . Er kwamen spanningen , natúúrlijk , ook tussen hen beiden . Wanneer zíj wel eens mopperde dat hij ècht teveel werkte , zei hij ; ‘ We leven er toch goed van? ‘. Waarop zij dan vroeg ; ‘ Is dit dan leven ? ‘ …. Zij hielden het nog een aantal jaren vol , op die manier , maar het werd steeds zwaarder om al die ‘ ballen ‘ in de lucht te houden . Zijn vrouw was niet erg gelukkig met zichzelf , dus ook niet met hem , hun zoon zorgde voor de nodige problemen , en hijzèlf voelde de druk op zijn werk steeds verder toenemen …

Ongeveer tien jaar geleden ging het eindelijk echt fout . Ondanks alle voortekenen , achteraf benoemd , stortte hij , even onverwacht als logisch, volledig in … De man die àlles aankon , kon ineens níets meer . Er volgden drie hele heftige weken , waarin zijn vrouw nu es voorop mocht , en móest , en waarin ze samen meer huilden en praatten , dan in alle jaren daarvoor .

Zij leerde een kant van hem kennen , die ze nooit had vermoed . Ze zag ineens het kìnd in hem , in die hele sterke , onverwoestbare man van haar . Hij huilde om zijn vader , die hij eigenlijk vanaf zijn veertiende jaar had moeten missen . En zij praatte en praatte maar , en hield hem stevig vast . Het voelde voor hem alsof hij àlle controle over zichzelf kwijtraakte , en dat beangstigde hem enorm . Na die drie hele zware weken , waarin hij zichzelf verloor , maar zij elkáár terugvonden , ging hij weer naar zijn werk . Zij was het daar helemáál niet mee eens , maar hij kon de gedachte niet verdragen dat hij doorbetaald werd , terwijl hij niet aan het werk was ….

Op púre wilskracht , hoe onverstandig ook , lukte het hem al snel weer , om de dingen te doen die hij móest doen , maar zij zag hoe hij veranderd was . Wat haar betreft was het een verandering ten goede … Hij was mènselijker , emotioneler , zàchter … en mìnder de ‘ robot ‘ , die hij eerder wel had geleken . Zij zag dat als púre winst , maar voor hem was het heel erg wennen dat hij soms zómaar moest huilen om kleine dingen , en zich alles véél meer aantrok dan ooit tevoren … Hij vond het vooral zwáár , al die emoties …

En ondertussen ging het leven gewoon weer verder . Zijn vader kwam te overlijden , en dat was verdrietig , maar hij kon er nu vrede mee kon hebben . Op zijn werk had hij het eigenlijk heel goed naar zijn zin , in zijn functie als leidinggevende . Hij had veel vrijheid en hele fijne collega’s . Het was een relatief ‘ klein ‘ bedrijf , iedereen kende elkaar , en werkte sàmen , en daar voelde hij zich goed bij . Helaas werd het bedrijf verkocht , en daarna opgeslokt door een veel groter bedrijf …

Ironisch genoeg zou de man , die hij vróeger was geweest , misschien wel veel minder moeite gehad hebben , met deze verandering in zijn werkend leven . Maar de man die hij nú was , had het er moeilijk mee . Het nieuwe bedrijf voerde een heel ander beleid , met een ‘ bovenlaag ‘ die aan de touwtjes trok . Hij was zijn zelfstandigheid , zijn team , en zijn vrijheid kwijt , en daardoor verloor hij ook een beetje zijn passie vóór , en het plezier ìn zijn werk . Het betekende echter níet dat hij minder zijn best deed . Stèrker nog , hij zette zich méér dan ooit in voor deze nieuwe zaak , beet zich vast in de problemen die hij tegenkwam , en maakte meer uren dan ooit . En dat alles deed hij , om zijn plek te vinden in die nieuwe organisatie , die hem vreemd was , en nooit helemaal eigen werd …

Zijn vrouw zag hem worstelen , en ‘ leed ‘ in stilte met hem mee . Zij had zó gehoopt dat hij zijn plek , en zijn rust , terug zou vinden . In de jaren die volgden werd het wel béter hoor , maar nooit helemaal góed . Er waren gelukkig ook periodes dat hij het plezier weer even terugvond , maar tè vaak las ze de spanning op zijn gezicht als hij thuiskwam , en merkte ze hoe hij ‘s nachts lag te piekeren …

Het wèrk op zìch bleef hij altijd leuk vinden . Maar in de loop der jaren , ná zijn burn-out, was hij veel meer een ‘mensen-mens ‘ geworden , en wilde hij de mensen om zich heen kunnen vertrouwen , en er voor ze zijn . Binnen dit nieuwe , veel grotere bedrijf was daar , naar zíjn gevoel , niet genoeg ruimte , en oog voor .

Eind vorig jaar vroeg de organisatie hem een andere functie aan te nemen . Dat vond hij jammer , want hij had het eindelijk goed naar zijn zin , waar hij zat . Hij was blij met zijn team , en het goede werk wat ze samen deden . Helaas werd hij toch op een nieuwe plek gezet . Hij kreeg een eigen afdeling , die hij zelf in mocht vullen , met een nieuw team . Het klònk allemaal prachtig , maar het voelde niet fijn …. Desondanks maakte hij ook hìer , met zijn nieuwe collega’s , weer iets goeds van .

Vier maanden later , in maart van dit jaar , gebeurde er , wereldwijd , iets , wat het laatste hoofdstuk van dit verhaal , in gang zette . De wereld werd getroffen door een pandemie , en zette alles op z’n kop . Op zijn werk waren de gevolgen hiervan gelijk merkbaar . Het grote bedrijf had vorig jaar al een aantal noodzakelijke veranderingen door moeten voeren om het hoofd boven water te kunnen houden , maar de héle autobranche kreeg nu een harde klap te verduren . Hij zag die klap aankomen , en ook de gevolgen daarvan . Hij was vòl energie , wilde graag meedenken over oplossingen , en was meer dan ooit bereid de schouders eronder te zetten , om de boel te redden . Hij wist dat het onvermijdelijk was dat er ontslagen zouden vallen . Hij had alleen níet verwacht daar zelf ook bij te zijn …

Helaas kreeg hij twee weken geleden te horen dat hij , samen met vele anderen , per direct , werd ontslagen . En zo kwam er , heel abrupt , na 35 jaar , een einde aan zijn werkend leven …

De hoofdrolspeler in bovenstaand verhaal is natuurlijk mijn man , mijn líef , mijn Bert . Het is niet zómaar een verhaal , het is een mènsenleven . En het voelt , voor nú , alsof hij een deel van zichzelf verloren is . Zijn werk was nóóit alleen maar een báán , het was , grotendeels , wie hij wás , een deel van zijn identiteit . Het voelt voor hem als een rouwproces , en hij doorloopt alle stadia ervan .

Voor hem is het het allermoeilijkste geweest dat de ontslagenen per direct wèg moesten , en niet eens meer even terug mochten naar hun collega’s om uitleg te geven , zaken over te dragen , en afscheid te nemen . Zo ga je níet met mensen om , maar dat is mijn persoonlijke mening .

Dit hele heftige gebeuren kent vele verschillende aspecten . Er is die teleurstelling , de onmacht , de boosheid , maar ook de angst … Angst voor de onzekere toekomst , want je bent wèl een werkzoekende vijftiger , in een economisch onstabiele tijd … En natúúrlijk roept íedereen dat alles héus wel weer goed komt , wat heel lief bedoeld is , maar waar hij nu even niets aan heeft , en nog even níet in durft te geloven .

De afgelopen weken zijn er die geweest van ‘ knopen in de buik ‘ , en van ‘ op eieren lopen ‘ … van nachten samen in de kamer , onverwachte huilbuien , en knotsgekke toekomstplannen . Maar ook waren er de prachtige , ontroerende gesprekken met collega’s , die hem nú al missen , en hem dankbaar zijn voor wat hij voor hen betekend heeft . Bert heeft zelf nóóit beseft hoe belangrijk hij was voor de mensen om hem heen , en alle telefoontjes , cadeautjes , en lieve woorden raken hem enorm , en tot tranen toe .

Dat hij een geweldige man is weten zijn kinderen en ik natuurlijk allàng . Ondanks het feit dat hij al die jaren véél te veel gewerkt heeft , was hij er , als het nodig was , àltijd voor ons . En wij zijn er nu voor hèm , met líefde !

Maar nu moet er eerst rust komen in zijn hoofd , en in ons leven . Dat de toekomst onzeker is , is moeilijk voor een man als Bert . Hij ziet alles zo graag goed geregeld . We hopen dat er mettertijd weer iets nieuws , iets moois , op zijn pad zal komen . Want dat verdient hij . 😊😍