Met de billen bloot …

Het is waarschijnlijk debet aan mijn karakter dat ik heel af en toe ongewild in een moeilijke situatie terechtkom . Mijn overgevoeligheid , die mij misschien wel een aimabel en empathisch mens maakt , is tevens mijn valkuil , en mijn slechtste karaktertrek , vind ik … Maar dat laatste blijkt eigenlijk altijd pas achteraf , als het kwaad al geschied is , maar het leed nog niet geleden . Achteraf praten is natuurlijk sowieso heel makkelijk , maar niet zinloos , want als je uiteindelijk wat afstand neemt , soms gedwongen , zie je wel beter waarom de dingen gingen zoals ze zijn gegaan . En dingen als eenzaamheid , verlangen , en angst blijken dan een grote rol te hebben gespeeld .

Soms veranderen fijne , mooie dingen in je leven in moeilijke , beladen , zelfs fóute dingen … Dat gaat niet ineéns , maar héél geleidelijk … zodat het niet gelijk zichtbaar en voelbaar is , dat het niet meer oké is … Ik geloof dat mensen , over het algemeen , niet opzettelijk anderen willen kwetsen . Ik denk dat je beeld gewoon héél geleidelijk vertróebelt… en je de dingen niet meer in het juiste licht ziet , en je niet meer helder nadenkt . En hoewel die vertroebeling , of wáás , of misschien zelfs fantasíe , waar je in leeft , voor jóu dan héél prettig kan voelen , kan het tegelijkertijd voor een dèrde juist heel nààr en kwetsend zijn ….

Hoe het ook zij , er kwam , een week geleden , een abrupt en pijnlijk einde aan een moeilijke situatie . Een situatie waarin iedere betrokkene een àndere behoefte had …. waar de één vooral vriendschap wilde , de ander misschien wel gewoon naar iets nieuws verlangde en een derde vooral , en zeer logisch , rust en vertrouwen nodig had …. Er volgde een ontzettende rotweek , met heel veel tranen en een forse paniekaanval , en confronterende gesprekken . Nachten heb ik lopen malen en spoken , en ik zou liegen als ik zei dat het nu allemaal weer joepiedepoepie is , want dat is niet zo . Ik voel nog steeds frustratie en ongeloof , en verdriet … maar ik vertrouw erop dat dat wel zal slijten . Ik heb een paar fijne vrienden , en een gewèldige man , en twee fantastische kinderen , waar ik , ook tot mijn eigen verbazing , letterlijk àlles mee kan delen 🙏🏽😍. En jéétje , wat ben ik ze daar dankbaar voor ! Het is heel bijzonder , en ook een beetje gênant 🙈 , om te merken hoe je kinderen ineens volwassener en verstandiger blijken te zijn , dan jijzelf … Ze zijn lief en begripvol , maar sparen me niet , want soms moet iemand mij ècht even een spiegel voorhouden , en me tot de orde roepen … zoals ik al zei , mijn eigen emoties zijn mijn grootste vijand . Deze ‘ dramaqueen ‘ moest afgelopen week flìnk met de billen bloot , en terècht hoor , wat natuurlijk tot nòg meer tranen leidde , maar uiteindelijk wel relativerend , en een klèin beetje hélend werkte .. 😊

En dus zijn we , voor nù , na een flìnke storm , die vooral in mijn hoofd en hart woedde , weer in wat rustiger vaarwater beland .. en gelùkkig maar , want ik werd dóódmoe van mezelf , en van de wirwar in mijn hoofd .. 🤪

Ik heb altijd al gezegd dat ik geen Wijsheden , maar slechts Onwijsheden bezit .., en dat is nu wel weer gebleken . Ook de Wijsheid om dingen lòs te laten , en te accepteren wat ik niet kan veranderen , heb ik niet , en daar maak ik het mezelf , en helaas ook anderen , soms héél lastig mee …. Ik kan alleen hopen dat de erkènning van mijn tekortkomingen me nog wàt bonuspunten oplevert … 🙄😂

In deze tijd van het jaar , die van de donkerste maanden , is het nòg moeilijker om een beetje vrolijk te zijn , dan anders . Ik vond de afgelopen dagen donkerder en triester dan ooit . Gelukkig ligt er altijd wel een klus op mij te wachten , en deze keer was dat een mònsterklus . De oude bruinpaarse wenteltrap naar de tweede verdieping , moest roomwit worden , en ik had daar , na heel veel geschuur en geplamuur , zès lagen verf voor nodig 😳…. Dágen heb ik zitten knoeien .. zóveel oude lijmresten , en óveral gaatjes en hoekjes … Ik doe dus echt nóóit weer een trap !! 😩🙄

Verder zitten we inmiddels óók in de aanloop naar de feestmaand , en ik heb maar besloten dàt feit aan te grijpen als de ultieme afleiding .. Niet dat ik nu al bepaald in een feeststemming ben hoor , verre vàn zelfs , maar ik heb behoefte aan licht . En dus ben ik belachelijk vroeg begonnen met de kerstverlichting buiten , en ik ben zeker niet de enige , want ons mooie dorp lijkt wel een skídorp , zóveel lampjes ! ☺️

Maar eerst vieren we volgende week nog ouderwets Sinterklaas , met ons gezin , en in mijn onrust en zucht naar afleiding heb ik als een dòlle geshopt , en véél te veel geld uitgegeven … 😳 . Bert en de kinderen verdienen echt wel wat extra’s , na alles wat ze met mij te stellen hebben 😂 . Ik heb eigenlijk ook geen zin om gedichten te schrijven , maar mezelf kennende flans ik die nog wel een uur vóór het heerlijk avondje begint , in elkaar …

En zo naderen we langzaam het einde van dit hele ráre jaar …. een jaar waar ik nu liever nog niet op terugkijk , dat bewaar ik wel voor mijn eindejaarsblog 😉.

Ik wil nu eerst proberen weer een beetje in balans te komen , en me niet alleen maar door mijn eigen emoties te laten leiden . Ik heb nog veel vragen , waar ik hopelijk , maar misschien ook nooit , antwoord op zal krijgen . Het is heus niet zo dat ik nu hele dagen loop te treuren , hoor , ik heb ook hele léuke en fijne momenten . Maar het kan béter … Daarom ga ik héél veel wandelen , en lézen , en klùssen , en mezelf verwennen met leuks en lekkers 🥳 , zodat ik straks in januari weer kan klagen over alle extra kilo’s 🤣🙈 .

Maar ik ga vooràl proberen níet teveel te kijken naar dàt wat ik mìs , of naar wat níet meer kan , maar méér te kijken naar dàt wat er nog wèl is … en nog mógelijk is … en dat is héél veel ! Deze mooie zienswijze heb ik geleerd van een lieve Wijze Man , en ik dank hem daarvoor … ☺️ 😘 !