Het schrijven van dit tweede deel schuif ik al een paar weken voor mij uit , omdat ik het ontzettend moeilijk vind om de juiste woorden te vinden . En aangezien ik eigenlijk nóóit om woorden verlegen zit , zegt dat dus wel iets . Sowieso is dit het moeilijkste stuk wat ik ooit geschreven heb …
Na het plaatsen van het eerste deel kreeg ik heel veel privéreacties , zoals eigenlijk altijd gebeurt wanneer ik schrijf over emoties , relaties , of seks . Mensen hadden hun vermoedens , dat bleek wel uit hun vragen , maar omdat ik het bewust vrij vaag had gehouden vulden ze zelf de antwoorden in , wat soms tot hele wilde ideeën leidde 😂 . Wanneer ik dan , beknopt en discreet , vertelde waar mijn blog over ging , kwamen , zoals zo vaak , de éígen verhalen en ervaringen los . En dus is níets waar ik over schrijf zo bijzonder of uitzonderlijk .. sterker nog , het is juist vaak voor veel mensen een herkenbaar , een òpluchting zelfs …want het is altijd fijn te ontdekken dat níets menselijks ons vreemd is …
Ik zal hier dus schrijven over het verlies van mijn beste vriend …
We kènden elkaar al , oppervlakkig, uit onze kindertijd . Het is bijzonder hoe dezelfde jeugdherinneringen dirèct een band scheppen .. Als pubers kwamen we elkaar nog wel es tegen in het uitgaansleven , maar we hadden ieder onze eigen vrienden en het kwam slechts één keer tot een onschuldig zoentje , geloof ik . Daarna verloren we elkaar uit het oog , we gingen ieder een andere kant op , door studies , werk en relaties . Bijna dertig jaar lang hadden we geen enkel contact .
Ruim zeven jaar geleden vonden we elkaar terug op Facebook . We raakten aan de praat , en er was dìrect weer een klìk , want als je ‘ samen ‘ opgegroeid bent , is er al een bepaalde vertrouwdheid , gebaseerd op dat gezamenlijke verleden …
We vertelden elkaar alles over onze levens , gespreksstof te over , en een hele mooie vriendschap ontstond . Misschien zou je kunnen zeggen dat we ons in een levensfase bevonden , die ons beide deed verlangen naar hoe het vroeger was .. en soms kan dat een geváárlijke fase zijn , zeker als je in een langdurige relatie zit die , logischerwijs , niet altijd meer superspannend is . We waren een beetje als pubers , in onze onrust en emoties , en we genóten ervan . Ik schreef in het eerste deel al hoe je soms , héél geleidelijk , in een situatie terecht kunt komen , waarin je beeld van de realiteit vertroebeld raakt . Het was natuurlijk nooit onze intentie iemand te kwetsen , maar in zijn geval gebeurde dat helaas wel .
Als ik terugkijk , wat niet persé leuk is om te doen nu , maar wèl noodzakelijk , zat er , vanaf het begin van ons contact , al iets ‘ scheef ‘ …
Bert , mijn allerliefste , gunde mij deze bijzondere vriendschap , en vanaf het begin was het bestaan van mijn ‘ maatje ‘ gewoon bespreekbaar . Binnen ons gezin kon ik rustig zijn naam noemen , en natúúrlijk werden er door Bert en de kinderen vaak genoeg grapjes gemaakt over ‘ mama’s vriendje ‘ . Bert had trouwens zelf ook wel es contact met iemand , en ook daar werd gewoon over gesproken . Die ‘ luchtigheid ‘ nam alle eventuele spanning weg , en dat normaliséérde iets , wat misschien door heel veel mensen níet als normaal gezien wordt .
Bert en ik hadden de hobbels in onze relatie overwonnen , en ik heb daar uitgebreid over geschreven . We hadden , na heel veel praten , ervoor gekozen om elkaar meer vrijheid te geven . We realiseren ons dat niet alles zwart-wit is , in relaties , en dat er méérdere vormen zijn van ‘ houden van ‘ . We zien elkaar líever gelukkig , dan dat we elkaar beperkingen op leggen , waardoor we de ander misschien wel pijn doen , of dingen gaan kwalijk nemen . We probéren te accepteren dat we niet altijd bijmachte zijn , àlles voor de ander te zijn . Het is oké als je , héél soms , íets wat je mist , wèl bij iemand anders vindt . Ik besef dat het heel idealistisch klinkt , maar wij zien het als réalistisch . We hebben elkaar maar één voorwaarde gesteld, en dat is dat ònze relatie àltijd op nummer één moet staan . En mocht dat níet meer zo zijn , dat moeten we daar eerlijk over kunnen praten . Tot nu toe werkt deze zienswijze heel goed voor ons .
De éérste gróte fout die ik maakte in mijn contact met mijn beste vriend , was , dat ik er , onbewust , en waarschijnlijk ook uit gemakzucht , vanuit ging dat híj er óók zo instond , als Bert en ik … Helaas bleek later dat híj dat wel graag zou wìllen , maar dat dat onmógelijk voor hem was , omdat zijn partner er totáál anders over dacht .
Bijna zeven jaar lang mochten we van onze vriendschap genieten , en dat deden we . Letterlijk íedere morgen wensten we elkaar een fijne dag , en íedere avond zeiden we welterusten . Dat klinkt niet erg spannend 😂 , maar dat hoeft ook niet , het was waardevol , en líef 😊 ! In de eerste jaren hadden we heel veel contact , waarvan negenennegentig procent trouwens via whatsapp ging , en dus op gepaste afstand . We leerden elkaar door en door kennen , en wisten àlles van elkaar . Het gaf mij een heel bevoorrecht en veilig gevoel dat er àltijd iemand voor me was , en dat die iemand zó graag ‘ bij me ‘ wilde zijn . En nu ik dit schrijf moet ik toch eventjes huilen , omdat ik dàt juist zó mis , nu nog steeds . Dat hele kleine plekje eenzaamheid , wat ik altijd al in me heb gehad , was in die jaren van vriendschap veel minder voelbaar , en ik was meer in balans daardoor . Bert zag dat ook , en hij was er blij om . 😊🙏🏽
Héél af en toe konden we elkaar ontmoeten , en ook dat was bijzonder … Het waren gestolen uurtjes die ik nooit zal vergeten . Die ontmoetingen brachten voor hem helaas véél meer spanning mee dan voor mij , en ik had ook dáár meer begrip voor moeten hebben . Ik vroeg hem wel regelmatig hoe hij het toch volhield , om altijd alles stiekem te moeten doen . Zijn standaardantwoord was dan dat hij geen kéus had , dat hij zijn gedachten ‘ blokte ‘ , en afleiding zocht in zijn werk en hobby . Het leek míj een onmogelijke opgave om zó te moeten leven , maar dat was flauw , en lekker makkelijk gezegd van mij , want ik hóefde immers niet zo te leven … Hij mòcht gewoon in mijn leven zijn … Hij zei trouwens bijna nooit iets over zijn thuis , en ik vond dat lief en respectvol van hem . Hij zocht geen excuus , en legde niet de schuld bij een ander , voor de dingen die hij zelf deed .
Begin vorig jaar veranderde het contact tussen hem en mij . Hij kon niet langer meer alles verbergen , en dat gaf , zoals hij al vaak voorspeld had , heel veel spanning bij hem thuis . Ook tóen ging ik in de fout , door niet genoeg te besèffen hóe zwaar het voor hem werd om überhaupt nog contact met mij te houden , en dat neem ik mezelf nu nog steeds kwalijk … Héél enkel maar , liet hij doorschemeren , wat al die spanning met hem deed , alsof hij zich ervoor schaamde .. Zelfs een appje sturen lukte hem soms niet , en dan was ik teleurgesteld , en moest daar , als een echte vrouw 🙄 , persé over zeuren , waardoor ik hem nòg verdrietiger maakte , dan hij al was . Ik gedroeg me soms , als ik eerlijk ben , als een verwend kind , vragend om aandacht . En doordat híj onder hoogspanning leefde , vloog hij , op zíjn beurt , om het mìnste geringste , ‘ in brand ‘ … Gelukkig bleek onze vriendschap altijd nog sterk genoeg om het weer uit te praten , en weer goed te maken . Hij vertelde me dat hij niet langer kon doen wat hij het líefst wilde , omdat ‘ een derde ‘ dat nu bepaalde … Hij mocht nog af en toe met me praten via Whatsapp , maar hij mocht mij nooit meer ontmoeten . Dat kwam niet als een verrassing voor mij . Ik begreep inmiddels waarom die derde persoon , die eis stelde , en ik vond het eigenlijk ook wel logisch . Door sommige opmerkingen die hij maakte , over zijn thuis , besefte ik dat het een onhoudbare situatie dreigde te worden . Ik was volledig bereid ons contact te beperken tot af en toe een praatje , zó bang was ik om zijn vriendschap te verliezen , maar hij gaf mij het gevoel dat het voor hem ‘ alles of níets ‘ was …
En zo veranderde ons contact steeds meer in een brij van negatieve emoties , waar we géén energie meer van kregen , maar juist beide doodmoe van werden … We wilden beide zo graag terùg naar hoe het wàs , … maar dat was onmogelijk .. Afgelopen november kwam hij nog één keer , totáál onverwacht , langs . We hadden nog steeds dagelijks contact , maar elkaar in máánden niet gezien . Hij noemde het een verrassingsbezoek … maar het bleek , achteraf , een àfscheidsbezoek … Een week daarna stuurde hij mij een appje van drie regels , dat hij helaas nooit meer contact met mij kon hebben …en daarna blokkeerde hij mij , voorgoed ….
Ik weet nog precíes hoe het voelde , toen ik op die zondagochtend zijn laatste berichtje las . Het was als een klap in mijn gezicht … Ik raakte vollédig in paniek , en níet omdat we afscheid moesten nemen , maar omdat ik op geen ènkele manier meer kon reageren . Ik deed in die blinde paniek onwijze dingen , waar ik zéker niet trots op ben , maar ik deed ze uit púre onmacht . Die eerste weken was ik vollédig van slag . Ik had de méést vréselijke gedachten , waar ik mezelf gèk mee maakte … Want wàt als àl die jaren één grote leugen waren geweest … àlle mooie woorden van hem , gelógen waren ? Stèl dat hij gewoon zàt van mij was , en ondertussen allàng contact had met een ander ? Dat kon toch ? 😳 Godzijdank heb ik een héle wijze lieve man , èn ongelooflijk wijze kinderen , en ik kan ze niet genoeg bedanken voor hun steun en geduld . Ze hebben mij alsmaar vóórgehouden dat ik geen ènkele reden had om zulke dwaze dingen te denken , en dat ik best wìst hoe de situatie bij hem thuis was , …en hij dus geen andere keuze had , dan afscheid van mij te nemen …
We zijn nu twee maanden verder , en ik heb dagen gehuild , en nàchten gespookt . Ik heb me door boosheid , teleurstelling en verdriet geworsteld . Het gaat nu veel beter , maar nog steeds vind ik het vréselijk dat hij het zó gedaan heeft . De fijne vriendschap die we al die jaren deelden , had een béter einde verdiend , vind ik . Maar Bert , en mijn liefste , wijze vriendin vinden dat ik daar te naïef in ben . Zij zijn er van overtuigd dat voor hèm een ander einde niet mogelijk is geweest . Het zóu kunnen , dat ze gelijk hebben hoor … maar ik wéét het niet … en dat vind ik het moeilijkste aan dit héle verhaal .. ik zal het nóóit ècht wéten … Volgens Bert zal hij ooit weer contact met me zoeken , maar eigenlijk durf ik daar niet meer op te hopen .
De vriend , die nu niet langer meer mijn vriend kan zijn , heeft in al die jaren héél veel mooie , lieve dingen tegen me gezegd , en die koester ik , en bewaar ik voor mezelf . Ik kan nu rustig terugkijken op onze vriendschap , en het een plekje geven . Ik zie , en ervaar , gelukkig , weer dat ik zóveel lieve mensen in mijn leven heb , een enòrme bòfkont ben , en de wereld om me heen pràchtig is … 😊 🙏🏽😘
Maria's Mijmeringen 