Drie jaar geleden ben ik , in mijn blog ‘ Maria’s Mijmeringen ‘ , over mezelf gaan schrijven en sindsdien denk ik nog meer na dan ik al deed . Ik ben een óvergevoelig mensenkind dus mijn hoofd staat sowieso nooit stil . Het van me àf schrijven werkt louterend maar doet me ook heel erg naar mezelf kijken . Het is ‘keihard’ confronterend en ‘heerlijk’ helend tegelijk . ☺️
Een klein jaar geleden ben ik ook met een column begonnen voor Omroep ‘ Het Hogeland ‘ en ondanks dat ik het een éér vond om daarvoor gevraagd te worden , merkte ik gelijk dat ik dàt veel moeilijker vond . Want al leest misschien geen mèns het 😉, het wordt tòch getoond aan een veel groter publiek . En ook al ben ikzèlf een enorme flapuit en heb ik geen enkele moeite iets persoonlijks te delen , ik heb natuurlijk wèl een gezin en een familie om een klein beetje rekening mee te houden . Daarom waren mijn blogs voor de Omroep bewùst een stuk onpersoonlijker en oppervlakkiger . En ik merkte al snel dat dat eigenlijk niet bij mij past . Ik hou niet van kletsen over koetjes en kalfjes en voor het aankaarten van maatschappelijke problemen ben ik niet goed genoeg onderlegd . Dus dat moet ik gewoon niet doen . Ik lees soms stukken van mensen die , niet gehinderd door enige vorm van kennis , snoeihard hun mening verkondigen over anderen . Ik vind dat niet prettig , sterker nog , ik word daar ongemakkelijk en soms zelfs een beetje verdrietig van . Daarom besloot ik onlangs dat het veel beter is dat ik het maar bij mezelf en mijn eigen leven , in mijn persoonlijke blog , houd , want daar voel ik me goed bij . Maar in het laatste blogje voor de Omroep besloot ik tòch nog even íets persoonlijker te zijn , om trouw te blijven aan mezelf , ofwel aan Marieke alias ‘Maria’ ..😊. Ik schreef als afscheid een column over mezelf en mijn relatie , in een beknopte samenvatting van mijn blogs op ‘Maria’s Mijmeringen’ , zeg maar .
Ik deel die laatste column die ik schreef voor de Omroep ook hier , op mijn persoonlijke blog , want het schrijven ervan heeft mij sinds vorig jaar wel wat hoofdbrekens en tijd gekost en dat was tevens de reden waarom ik op Maria’s Mijmeringen minder vaak aan schrijven toekwam …..
Zó fout !
In mijn hoofd vind ik nogal wat van mezelf , blijkt … en dan niet altijd in positieve zin . Ik wil zelf altijd iedereen aardig vinden en in iedereen iets goeds zien . De beruchte làt die ik voor mezèlf leg , ligt echter een stùk hoger dan de lat die ik voor een ander leg . Oftewel , ik oordeel veel harder over mezelf dan over een ander , vind mezelf vaak zó fout en dat getuigt niet echt van veel liefde voor mezelf . Het zou kunnen dat dat voor iedereen geldt , dat weet ik niet . Daarom benadruk ik opnieuw dat wat ik hier schrijf over míj gaat en dus op geen enkele manier een oordeel is over wie dan ook .
Het ironische is dat ik dus een ontzèttende hekel heb aan óórdelen . Ik vind het één van de grootste nadelen van deze tijd . Íedereen lijkt tegenwoordig wel íets te moeten vinden van een ànder en dat moet bij voorkeur gespuid worden op social media … Het is het marktplein van vroeger geworden waar mensen met eieren en tomaten bekogeld en met lelijke woorden beschimpt werden . Vreselijk vind ik het .
Mensen vinden héél snel iets fóut van een ander .. Ik verbaas me daar altijd over , want hoe kun je zó makkelijk oordelen als je zelf , vast en zeker , toch óók genoeg fouten maakt ? Het is één van de belangrijkste redenen waarom ik ben gaan schrijven . Ik vind dat we méér naar onszelf moeten kijken in plaats van naar anderen .
Als ik het over dat verfóeilijke óórdelen heb , heb ik het natuurlijk niet over een onschuldige dorpsroddel . Íedereen smult daar wel es van . Ik ook . En ik ben zelf ook meer dan eens onderwerp geweest van zo’n roddel , soms terecht en soms volledig uit de lucht gegrepen . Ik weet nog , toen wij vijf jaar geleden ons huis in Uithuizen te koop zetten , dat er in het dorp rondging dat Bert en ik gingen scheiden . Conclusies worden soms te snel getrokken en aannames te makkelijk gedaan . Dat geeft niet , we doen dat allemaal wel es en ik zie daar niet persé kwaad in . Bert en ik konden in ieder geval wel lachen om ‘onze’ roddel . Toch aardig dat mensen zó begaan met je zijn 😉.
In ieder dorp wordt gekletst over elkaar en in Uithuizen was dat niet anders . Hier in Winsum merk ik daar trouwens veel minder van maar dat komt , denk ik , omdat wij hier nog steeds ‘nieuw’ zijn en nog niet zoveel mensen kennen . Bovendien is Winsum groter en wonen er ook veel mensen van buitenaf .
Het geklets over elkaar zal misschien bij kleinere gemeenschappen horen en zolang het niet kwaadaardig bedoeld is vind ik dat geen probleem . Het wordt pas vervélend als mensen je gaan veróórdelen op basis van een roddel , terwijl ze je helemaal niet kennen . Het zijn vaak mensen die zelf niet erg gelukkig zijn , vermoed ik , en dat verbergen , die juist graag met de vinger naar een ander wijzen . Het is natuurlijk helemaal prima als je je persoonlijke leven volledig privé wilt houden , maar hou dan ook je mening over anderen vóór je .
Dat ik zo’n hekel heb aan dat óórdelen heeft een persoonlijke reden . Meer dan de helft van mijn leven heb ik veel van wat ik dacht en voelde verborgen gehouden , uit angst veroordeeld te worden . Het voelde voor mij namelijk alsof ik àltijd ànders was dan de mee om me heen . Het was mijn eigen óvergevoeligheid die me dat deed denken , maar dat besefte ik toen nog niet . Wat zouden anderen wel niet zeggen als ze wisten hoe ik ècht was ? Wat zouden ze vinden van die ‘rare’ dingen die ik deed en dacht … Ik schreef er al vaker over , in Maria’s Mijmeringen … over hoe ik me járen anders voordeed dan ik eigenlijk ben . Dat heeft me als kind en later als jonge vrouw gevormd en zelfs een beetje misvormd , denk ik . En als volwassene heeft het me uitéindelijk flink in de problemen gebracht .
Het je anders voor doen dan je bent is het meest onveilige gevoel wat ik ken . En ik denk dat dàt , samen natuurlijk met mijn óvergevoelige aard , ervoor gezorgd heeft dat ik een angststoornis ontwikkelde .
Ik heb meerdere keren verteld , in eerdere blogs , dat die angst van mij , om raar of fout gevonden te worden , ook de relatie tussen mij en Bert flink onder druk heeft gezet . Ook voor hem hield ik sommige gedachten en verlangens verborgen en dat voelde zó fout en drukte zó op mijn geweten , dat ik er bijna aan onderdoor ging . Hoe raar het ook mag klinken , ik vind het nog altijd een groot gelùk dat uiteindelijk ‘de bom’ barstte … We waren inmiddels al zeker twintig jaar bij elkaar en twee kinderen en een huwelijk verder , toen ik eindelijk instortte …en mijn hart úitstortte bij hem . Het klinkt heel dramatisch en dat was het voor mij ook . Als je jaren en járen je eigen ik verbergt maak je de dingen in je hoofd zó groot dat alles op den duur onoverkomelijk lijkt . Al die tijd had ik mezelf zó keihard veroordeeld , omdat ik dacht ànders te zijn anderen , dat er nog maar bitter weinig van mijn eigen ik over was .
Toen die bom dus barstte was er in eerste instantie dan ook alleen maar òpluchting . Hoe heerlijk was het om éindelijk àlles uit te kunnen spreken . Daarna kwam de scháámte … Maar Bert zat daar alleen maar aan de eettafel en lúisterde … Hij luisterde naar mijn zelfbedachte ‘zonden’ die ik opbiechtte en mijn zelfveroordeling en ik zag , door mijn tranen heen , zijn verbazing en uiteindelijk zijn glimlach … Want veel van wat ik hem vertelde wist hij allang en de rest vermoedde hij al … Zijn verbazing betrof dan ook níet mijn gedachten en verlangens , maar mijn enorme worsteling en schuldgevoelens daarover .
Bert is niet een man van heel veel woorden maar de dingen díe hij zei , na mijn dramatische bekentenis , waren een absolute verlòssing voor mij . Hij gaf aan dat hij dezelfde gedachten kende en grotendeels begreep wat ik voelde . Hij twijfelde en verlangde soms net als ik .. en zag dat als héél normaal .. Ik was verbijsterd toen hij dat zei …En ik besefte ééns te meer de verschillen tussen mannen en vrouwen …😳. Want waar ik zó mee had geworsteld en mezelf zó had verafschuwd , had hij die dingen gewoon van zichzelf geaccepteerd…. Zijn nuchtere kijk , in schril contrast met mijn hystérische kijk , was een openbáring voor me en ik voelde me minstens tien kilo lichter.
Ik heb over deze ‘crisis’ al eerder heel gedetailleerd geschreven in mijn blog ‘Maria’s Mijmeringen’ , dus probeer ik het hier beknopt te houden . Hoe ik soms fantaseerde en verlangde naar een àndere man , terwijl ik toch dankbaar hoorde te zijn voor alles wat ik had . Hoe schuldgevoelens daarover mijn leven hadden verpest . En Bert lachte alleen maar en vroeg me of ik wèrkelijk geloofde dat hij nooit aan een andere vrouw dacht .. Wèl dus ! En ik had nooit verwacht dat ik het héérlijk vond om dàt te horen van hem 😂.
Het was het begin van véle gesprekken , over òns en over relaties . We beseften dat we over veel dingen hetzelfde dachten . We geloven beide niet in monogamie . Natuurlijk bespreek je zulke belangrijke issues niet even ‘tussen neus en lippen’ en ook niet zonder soms harde woorden en heftige emoties . Maar dat was oké .. Àlles was oké , wat mij betreft , want we práátten met elkaar en dat was het allerbelangrijkste . Er was geen schaamte en schuldgevoel meer , alleen openheid . Het was één van de mooiste periodes in ons leven samen .
Na deze gróte ommekeer hebben we in de jaren die volgden onze relatie een nieuwe vorm gegeven . Een vorm die heus niet zaligmakend is , maar wèl bij ons past . We hebben onze diepste gedachten en wensen met elkaar gedeeld en dat was en ìs soms nog best wel es spannend .
Geen enkele relatie is perfect , ook die van ons natuurlijk niet . Maar door elkaar meer rúimte en meer vrijheid te geven , zonder elkaar los te laten , durf ik wel te zeggen dat onze relatie in ieder geval verbeterd is . Maar ook dàt is geen enkele garantie voor de toekomst ..😉
In de tijd dat ik mijn salon nog had sprak ik regelmatig over deze intieme dingen met andere vrouwen . En daarvan heb ik geleerd dat níets is wat het lijkt , bij níemand , en dat heel veel mensen worstelen , met zichzelf en in hun relaties en soms met grote , nare gevolgen . De vorm die Bert en ik gekozen hebben werkt alleen als je er sámen hetzelfde over denkt en helaas schijnt dàt niet zo vaak voor te komen .
Sinds ik in mijn blog over onze ‘nieuwe’ relatie geschreven heb krijg ik vaak privéreacties online . Mannen en vrouwen vertellen me in hele mooie gesprekken hóe graag ze bepaalde dingen binnen hun eigen relatie ànders zouden willen zien . Maar helaas is zelfs alleen maar práten over die optie bij veel stellen al moeilijk , zo niet onmogelijk . Ik begrijp dat heel goed . Ik kan wel wijsneuzerig verkondigen dat práten altijd de oplossing is voor alles , maar dat is gewoon niet zo . Sommige gevoelige onderwerpen kunnen soms beter onbesproken blijven . En dus begrijp ik óók dat iemand zijn of haar partner juist spáárt , want dat is óók liefde , door te zwijgen wanneer ze bijvoorbeeld es contact met iemand anders hebben . Ik heb daar geen ènkel oordeel over , want ik weet héél goed dat een relatie nu eenmaal vreselijk ingewikkeld kan zijn . Iedereen moet daar toch zijn eigen weg in vinden .
Nadat Bert en ik dat geweldige gesprek met elkaar hadden en we de veranderingen binnen onze relatie een beetje een plekje hadden gegeven merkte ik dat het mij helemaal níets meer interesseerde wat een ànder van mij of ons dacht . En ook dàt was een bevrijding .
Ik heb inmiddels geleerd dat er zó ontzettend veel mensen worstelen met dezelfde problemen en toch de schone schijn van een perfecte relatie proberen op te houden , dat ik het bijna lachwekkend vind als ik ze hoor óórdelen , of schande spreken , over een ander … In die nieuwe onverschilligheid van mij , voor wat betreft de publieke opinie , sla ik soms een beetje door , vrees ik . Ik word er nog wel es recalcitrant van en post dan bijvoorbeeld op social media expres wat ‘stoute’ teksten of foto’s . Gewoon om juist die eerdergenoemde groep ‘beste stuurlui’ , helaas meestal vrouwen , een beetje te prikkelen 😅 . Zodat ze weer iets hebben om over te praten en mij te ‘vèroordelen’ als een foute vrouw😃 . Het is een raar trekje van me , maar daar heb ik er nogal veel van 🙈.
Voor mij is alleen nog , énigszins , van belang wat de mensen waar ik om geef en van hou van mij denken . Eigenlijk vind ik dat Bert en ik alleen aan elkáár verantwoording verschuldigd zijn , als het om onze relatie gaat … en aan níemand anders . Bert weet bijna alles van mij en aan zijn oordeel hecht ik waarde . Maar het allerbelangrijkste is dat ik met mezèlf kan leven en , zoals ik in het begin al schreef , daar wringt nog steeds wel es de schoen …
Voor íedereen om me heen wil ik altijd goed , lief en begripvol probéren te zijn , zònder oordeel . Maar , zoals ik al eerder zei , voor mezelf ben ik nog te vaak onaardig en hàrd . Ook met betrekking tot onze relatie ben ik hard voor mezelf . Want ook al ben ik heel erg blij dat het Bert en mij gelukt is om een vorm te vinden die ons beide past , er zijn óók momenten dat ik mezelf nog steeds veroordeel , omdat ik niet een ‘gewóne’ vrouw kan zijn , een vrouw die niet zoveel denkt en voelt , een vrouw die genoeg heeft aan en tevreden is met wat ze heeft . Het is mijn missie voor de komende tijd , misschien wel jaren … om die volledige acceptatie van mezelf te vinden … De bewùstwording is er , dat is al héél wat … Maar nu nog de acceptatie van en de liefde voor mezelf ! Ik vrees met grote vreze dat het een levenslange klus wordt 😂.
(En dat is helemaal niet erg want ik kan er immers over schrijven en het híer , op Maria’s Mijmeringen , delen , als ik dat wil . Gelukkig ! ☺️🙏🏽❤️)
Maria's Mijmeringen 